ৰতিঃ এক কামদেৱীৰ যৌন আখ্যান-১৭

পিছদিনা ৰাতিপুৱা উঠি জিন্টীহঁত ঘৰলৈ যায়গৈ। অয়নহঁতেও ৰতন মামহঁতৰ ঘৰৰ পৰা আহিবলৈ ওলায় আবেলি চাৰি বজাত। অয়নৰ মনটো উৎফুল্লিত দেখায়। ন ন সপোনে পোখা মেলে মনত। মাক আৰু তাৰ মাজৰ ব্যৱধান যে বহুখিনিয়ে কমিছে জানে সি। ঘৰলৈ গৈ অনাগত দিনবোৰত মাকৰ লগত কেনেদৰে কটাব, ভাৱিবলৈ ধৰে সি। আগৰ দৰে মাক-পুতেকৰ মাজত দুৰত্ব ৰাখি কথা কব নে লীনা মাহীৰ বিয়ালৈ আহি যিদৰে মাকৰ লগত টোপনিৰ ভাও জুৰি কামবোৰ কৰিলে, তেনেকুৱা কৰিব? এহেজাৰ এটা স্বপ্ন তাৰ মন-মগজুত।

ঘৰ পাবলৈ আৰু এঘন্টাৰ বাট আছিল। ইফালে বতৰো বেয়া হৈ আহে। তেনেতে বাটতে সিঁহতৰ কাৰখন ষ্টাৰ্ট বন্ধ হৈ পৰে। অয়নে ন ন কাৰ চলাবলৈ শিকিছে বৰদেউতাকৰ ড্ৰাইভাৰৰ পৰা। কাৰৰ ইঞ্জীনত ক’ত কি থাকে নাজানে সি।

চিন্তাত পৰি মাকৰ মুখলৈ চায় সি। মাকে তাক অভয় প্ৰদান কৰি কয়- বৰদেউতাকক ফোন লগোৱা।

বৰদেউতাকে ফোনত দিহা দিয়ে- কাৰখন নষ্ট হোৱাৰ অলপদুৰ আগতে চিনাকী মানুহ এজনৰ গেৰেজ আছে। তাতে থৈ আহিবলৈ। পিছত ড্ৰাইভাৰে ঠিক কৰাই লৈ যাব। কথামতে কাম। পিছফালৰ পৰা আহি থকা ট্ৰাক এখনক ৰচীৰে টানিবলৈ লগাই দিয়ে কাৰখন।

গেৰেজটো পোৱাৰ পিছত ৰতি দেৱীয়ে পাৰ্ছৰ পৰা ১০০ টকীয়া নোট এখন ট্ৰাকৰ ড্ৰাইভাৰক দিব খোজে। ট্ৰাক ড্ৰাইভাৰ জন ভাল আছিল হবলা। নেহী নেহী মেডামজী আপছে কেইছে পেইছা লু বুলি নোলোৱাকৈ গুছি যায়গৈ।

বৰদেউতাকৰ পৰিচয় দি কাৰখন গেৰেজৰ মালিকৰ হাতত চমঝাই দি অয়নহঁতে ঘৰলৈ আহিবলৈ গাড়ীৰ অপেক্ষাত ৰখি থাকে। গধুলী হৈ আহে প্ৰায়ে। ভাগ্যে শেষ ট্ৰিপৰ বাছখন পায় সিঁহতে। বাছখন ভীৰ আছিল যথেষ্ট

অয়নহঁতে বাছৰ পৰা নামে সিঁহতৰ বজাৰ খনত। তেতিয়া গধুলি আঁঠ বাজিছে। ইফালে অলপ আগতে মুষলধাৰ বৰষুণ হৈ যোৱা বাবে বজাৰত ৰিক্সা বা তেনে কোনো নাপায় সিঁহত ঘৰলৈ যাবলৈ। বজাৰৰ পৰা অয়নহঁতৰ গাওলৈ যোৱা নতুনকৈ পকী কৰা পথ তেতিয়া জনশূন্য। ৰাস্তাৰ দুয়োকাষে ধাননী আৰু ঠায়ে ঠায়ে জপহা বন। বৰষুণৰ এৰাৰ পিছত পৰিবেশটো শান্ত হৈ পৰিছে।মূৰৰ ওপৰত শুক্লপক্ষৰ জোন। পৰিবেশটো মায়াময় লাগে অয়নৰ। মাক ৰতি দেৱীৰ কামিনী মুখমণ্ডলত জোনৰ পোহৰ পৰি অপূৰ্ব লগা হয় তেওঁক। মাকৰ দেহৰ পৰা অহা সুঘ্ৰাণে অয়নৰ মন মতলীয়া কৰে। খোজকাঢ়ি থকাৰ পৰাই বাৰে বাৰে আঁৰ চকুৰে মাকলৈ চায় অয়নে। পাতল ফিনফিনিয়া ৰঙা টিকটিকিয়া শাৰী, কলা ৰঙৰ শ্লিভলেজ ব্লাউজ, ডিপ কাট নেকৰ। ব্লাউজখনৰ পিঠিৰ কাট ইমানেই ডিপ যে পিঠি প্ৰায় উদং বুলিয়ে কব পাৰি। অয়নৰ মাকৰ শৰীৰ ছাউথৰ চিনেমাৰ হিৰোইন বোৰৰ দৰে। এক কথাত আবেদনময়ী। শৰীৰটোৱে যেন অনবৰতে মোক খা মোক খা কৰি থাকে। অয়নৰ এই মুহুৰ্তত তেনেদৰেই অনুভৱ হৈছে। মাক ৰতি দেৱীৰ আটাইতকৈ আবেদনময়ী অংগ হৈছে তেওঁৰ তপিনা। দেখিলেই চুদি দিওঁ যেন লাগে। মাতটোৱো যথেষ্ট কামুক তেওঁৰ।

মাকৰ কথা ভাৱি থাকোতে হঠাত নীতা বাৰ কথা মনত পৰে অয়নৰ। নীতা বৰুৱা। অয়নৰ বৰতাৰ ছোৱালী, অয়নৰ লগত কথা বতৰাত ফ্ৰী। আধুনিকা তথা কামুক ছোৱালী। বাট-পথৰ লৰাবোৰকো ছিডিউজ কৰিবলৈ নেৰে তাই। সেই কামটোত তাই ইমানেই বেছি মজা পায় যে কাপোৰৰ তলত অন্তৰ্বাসো নিপিন্ধে তাই। তাইৰ শৰীৰটো একদম ফিট। ব্ৰা নিপিন্ধিলেও অকনো হাউলী নাযায় স্তন। খোজকাঢ়িলে বুকুৰ ফুটবল দুটাই ‘ডান্স’ কৰি উঠে।

নীতা বাক এদিন সুধিছিল অয়নে- তই ব্ৰা কিয় নিপিন্ধ বা?

নিতা বাৰ উত্তৰ- আৰে য়াৰ অয়ন, ভগবানে আমাক এইবোৰ লুকুৱাবলৈ দিছে নেকি?

বুকুৰ ওপৰত হাত ৰাখি কৈছিল নীতা বাই। নীতা বাৰ দৰে পঢ়াশুনাত ভাল ছোৱালীয়ো যে এনেকৈ বাটে-পথে অচিনাকী পুৰুষক দেহ দেখুৱাই ছিডিউজ কৰি ভাল পায়, সেয়া ভাৱিলেই আঁচৰিত লাগে অয়নৰ।

মাকে বাৰু ব্লাউজখনৰ তলত ব্ৰা পিন্ধিছেনে এতিয়া? ইমান পৰে তো এবাৰো তেওঁৰ ব্ৰাৰ ষ্ট্ৰেপ ওলোৱা চকুত নপৰিল তাৰ!

মাক-পুতেকে খোজকাঢ়ি বহুদূৰ আহি পাইছিল, তেনেতে ৰতি দেৱীয়ে অনুভৱ কৰে, বহু সময়ৰ পৰা তেওঁৰ প্ৰছাব লাগি আছিল। এতিয়া প্ৰছাবৰ মাত্ৰা প্ৰবল হৈছে। দ্ৰুত ভৰিৰে খোজকাঢ়ি গলেও আৰু বিছ মিনিটৰ বাট ঘৰলৈ। ইফালে ইমান নিৰ্জন ৰাস্তাত, বাথৰূম নো ক’ত পায় তেওঁ?

ৰতি দেৱীয়ে ভাৱে, কব নেকি পুতেক অয়নক প্ৰছাৱ লগাৰ কথা? নে নোকোৱাকৈয়ে পথৰ এদাঁতিত বহি দিব? কোন নো আহিব এই ভিতৰুৱা বাটেৰে ইমান ৰাতি? এক মিনিটৰ হে কাম? তাৰপৰি, জোপোহাই তো আঁৰ কৰি তো ৰাখিবই তেওঁক।

ৰতি দেৱীয়ে কওঁ নকওঁকৈ কৈ উঠে অয়নক- হেৰী নহয়, মানে মোৰ সৰুপানী চুব লাগিছে।

মাকৰ কথাত হাঁহি দিয়ে অয়নে। তাৰপিছত কয়- যোৱা, একাষে কৰি আহাগৈ।
– তাকে।

ৰতি দেৱীয়ে ইফালে সিফালে এবাৰ চাই, কোনো অহা যেন নেদেখি পথৰ এদাঁতিত থকা জোপোহা বনৰ আঁৰলৈ যায়গৈ। আৰু গৈয়ে ঠাইকণ সুবিধাজনক যেন দেখি, শাৰী সমন্বিতে পেটিকোট খন দুহাতেৰে দাঙি, বহি দিয়ে। বহি দিয়াৰ লগে লগেই সৰু পাহাৰী নিজৰাৰ পৰা পানী, কলকল শব্দ কৰি বৈ আহিবলৈ ধৰে। এঘন্টামান আগত মুষলধাৰ বৰষুণ এজাক দিছিল। সেয়ে মাটি আৰু মাটিত পৰি থকা পাতবোৰ সেমেকি আছিল। সেমেকা পাতৰ ওপৰত ৰতি দেৱীৰ শৰীৰৰ পাহাৰী নিজৰাৰ পৰা বৈ অহা উষ্ম পানীৰ ধাৰাই এক বেলেগধৰণৰ শব্দৰ সৃষ্টি কৰি আছিল। চেৰৰৰৰৰৰৰৰৰৰৰৰ….।

থিয় দি থকাৰ পৰা মাত্ৰ তিনিহাত দুৰত থকা জোপোহাৰ আঁৰত বহি মাকে মুতি আছিল। সেয়ে ইমান ওচৰৰ পৰা অহা তেওঁৰ প্ৰছাবৰ শব্দ পুতেক অয়নে স্পষ্টকৈ শুনিব পাৰিছিল।

প্ৰথমে হাঁহি উঠি যায় অয়নৰ। পিছ মুহুৰ্ততে তাৰ মনলৈ আহে- ইচ, সন্মুখৰ পৰা কামুক মাকৰ এই দৃশ্য চাবলৈ পোৱা হ’লে?

ধেৎ। কি যে আৰু। অয়নে নিজৰ মূৰৰ পিছফালে নিজে এহাতেৰে লাহেকৈ চপৰিয়ায়।

প্ৰছাৱ কৰা হোৱাৰ পিছত তলপেট টো খালি যেন লাগে ৰতি দেৱীৰ। উফ শান্তি! কিন্তু পিছমুহুৰ্ততে মনত পৰে, ৰাম ৰাম, লগত তো পানী নাই। তেন্তে কি এনেকৈ অপৰিস্কাৰ ভাৱেই?

উপায়ন্তৰ হৈ তেনেদৰেই বহাৰ পৰা উঠি দিয়ে তেওঁ। উঠিয়ে পিন্ধনৰ শাৰী ঠিক কৰিবলৈ লয়। তাৰপিছত দুভৰিৰ পিনে ভালকৈ চায়। ৰাতিখন, পোক-পৰুৱাৰ কথা আছে। জোনৰ পোহৰত চকুত পৰে ৰতি দেৱীৰ, সোঁ ভৰীৰ পতাত কিবা লাগি আছে। কলা কিছকিছিয়া। হাউলি গৈ ভালকৈ চায় তেওঁ। কলা কিছকিছিয়া বস্তুকণ আন একো নহয়, ভালে ডাঙৰ এটি জোক। গাটো সিৰসিৰাই যায় তেওঁৰ। ভয় লাগি আহে ভীষণ।

কোনোমতে সৰু ঠেঙুন এটিৰে জোকটো ভৰিৰ পতাৰ পৰা এৰুৱাবলৈ সক্ষম হয় ৰতি দেৱীয়ে। তাৰপিছত অনুসন্ধিৎসু ভাৱেৰেই এহাতেৰে শাৰীখন দাঙি আঠুৰ তলৰ পৰা ভৰিদুখন পৰীক্ষা কৰে তেওঁ, আৰু তো লাগি থাকিব পাৰে? কিন্তু তেওঁৰ ভয় অমুলক নাছিল, আঠুৰ ঠিক তলতেই আন এটি জোকে তেওঁলৈ মূৰ দাঙি চাই আছিল। হয়তো আৰু উপৰলৈ উঠিব খুজিছে জোকটোৱে!

– অ মা মৰিলো….

ৰতি দেৱীয়ে জোৰেৰে চিঞৰি উঠে ভয়ত। অতৰ্কিতে মাকৰ ফালৰ পৰা অহা এই চিঞৰত অয়ন সজাগ হৈ উঠে। লগে লগেই অয়নে তাৰ মাক ৰতি দেৱীৰ ওচৰলৈ লৱৰি আহে। আহিয়ে দেখা পায় তাৰ মাকে ভয়তে কপি আছে। চকু মুখত আতংকৰ ছাঁ।

– কি হ’ল মা?
– জোক…

ৰতি দেৱীয়ে আঠুৰ পিনলৈ আঙুলিয়াই দিয়ে। তেওঁ এহাতেৰে পেটিকোট, শাৰী দাঙি থকা বাবে তেওঁৰ উদং মাখন কোমল দুভৰি অয়নৰ চকুৰ সন্মুখত দৃশ্যমান হয়। বাওঁভৰিৰ আঠুৰ ঠিক তলতেই জোক এটিয়ে বগুৱা বাই আছে।

– চীনা জোক মা।

ৰতি দেৱী ভয়তে কঁপি আছে বেচেৰি। তেওঁ কঁপা কঁপা কন্ঠেৰে কয়- এৰুৱাই দিয়ানা সোন জল্দি।

অয়নে মাটিত গছৰ ঠেঙুন জাতীয় কিবা বিচাৰিবলৈ লয় জোকটো এৰুৱাবৰৈ। মাক ৰতি দেৱীয়ে দুয়ো হাতেৰে ভালকৈ দাঙি লয় তেওঁৰ শাৰী, আঠুৰ আৰু ওলপ উপৰলৈ। কি ঠিক ক’ত ক’ত বা লাগি আছে জোক!

অয়নে আধাফুটিয়া সৰু ঠেঙুন এটা মাটিৰ পৰা উঠাই লৈ ৰতি দেৱীৰ ভৰিৰ পিনে চাই চক খাই যায়। ক্ষণিক আগতে ওলাই থকা দুভৰি এতিয়া আৰু বেছিকৈ, মানে আঠুৰ পৰা ৫-৬ ইঞ্চি মান উপৰলৈকে উন্মুক্ত হৈ আছে। মাখন কোমল দুভৰি আঠুৰ ওপৰত গৈ ধেনুভেৰীয়া ভাজত উৰুৰ সৃষ্টি কৰিছে। যেন সৃষ্টিকৰ্তাই নিজ হাতেৰে কুটি কুটি গঢ়িছে তাৰ মাকৰ এই দুভৰি।

মাকৰ একেবাৰে ওচৰলৈ আহে অয়ন। আহিয়ে তাৰ বুকুত লাগে মাকৰ ভয়াৰ্ত শ্বাস-প্ৰশ্বাস। সি এইবাৰ ওলপ হাউলী গৈ জোকটো এৰুৱাবলৈ লয়। পিছল প্ৰাণী জোক। মানুহৰ মনতকৈয়ো পিছল। গতিকে এৰুৱাওতে সময় লয়।

পিছল জোকটো ঠেঙুনত লাগি আহে হয়, আৰু লাগি আহোতে অয়নে পেলাই দিয়ে ঠিকেই। কিন্তু অয়নৰ মন এইবাৰ থিৰেৰে নাথাকে। পিছলিবলৈ লয়। জন্মদাত্ৰী মাকৰ উদং দুই উৰু আৰু ভালকৈ চোৱাৰ হেপাঁহ জাগে। চুই চোৱাৰ বাসনাই পাগল কৰি উঠে তাক।

– মা, শাৰীখন আৰু উপৰলৈ উঠাই দিয়ানা, আৰু লাগি আছেনে নাই চাওঁ।

ভয়ৰ ৰেশ আঁতৰি যোৱা নাছিল ৰতি দেৱীৰ মনৰ পৰা। গতিকে তেওঁ বিশেষ একো চিন্তা নকৰি পিন্ধনৰ শাৰী, পেটিকোট উঠাই দিয়ে আৰু ওপৰলৈ। যিমানখিনিলৈ পুতেক অয়নৰ সন্মুখত উঠাই দিয়া সম্ভৱ।

আঠুৰ পৰা প্ৰায় এফুট ওপৰলৈ শাৰীখন উঠাই দিয়া বাবে মাক ৰতি দেৱীৰ ধকধকীয়া বগা দুই উৰু অয়নৰ সন্মুখত এনেকৈয়ে নিজৰ অনিন্দ সুন্দৰ সৌন্দৰ্য প্ৰদৰ্শন কৰে যে, অয়ন যাহ যায় সেই সৌন্দৰ্যত। সেপ ঢুকি উঠে সি। মন-মগজুত বাসনাৰ তেজাল ঘোৰা দৌৰে। বিশ্বামিত্ৰ মুণিৰ সংযম ভংগ হোৱাৰ ক্ষণ এয়া। পাহৰি যায় সি মাক পুতেকৰ সম্পৰ্কৰ বন্ধন।

আৰু মেনকা, অপ্সৰা মেনকাই তেওঁৰ পিন্ধনৰ বস্ত্ৰ দুহাতেৰে আঠুকাঢ়ি বহি থকা মুণিবৰৰ আগত দাঙি ধৰি লয়লাস ভংগীৰে যেন থিয় দি ৰয়। কিন্তু শৃংগাৰ ৰসত নহয়, ভয়ত। কোনোবাই যদি অয়ন আৰু ৰতি দেৱীক এই অৱস্থাত প্ৰত্যক্ষ কৰে, নিশ্চয় ধৰি লব- কামনাৰ ক্ষণ, মিলনৰ ক্ষণ। মেনকাই মুণি বিশ্বামিত্ৰৰ তপস্যা ভংগ কৰাৰ ক্ষণ।

-আৰু আছে নেকি বাবা?

সুন্দৰী মেনকা নহয়, মাক ৰতি দেৱীয়ে সুধি উঠে। দৰ্শন সুখৰ পৰা বিৰত নোহোৱাকৈয়ে উত্তৰ দিয়ে অয়নে- আগফালে তো নাইয়ে, পিছফালে চাই লওঁ মা।

ৰতি দেৱীয়ে যন্ত্ৰৱৎ পিছফালে ঘুৰি দিয়ে কাপোৰ দাঙি ধৰিয়েই। অয়নৰ চকুৰ আগত এতিয়া ৰূপললনা মাকৰ নিতম্বদেশ। কিন্তু ৰঙা শাৰীৰে আবৃত। উৰু য’ত গৈ শেষ হৈছে, আৰম্ভ হৈছে দুই নিতম্ব, তাতেই আহি শেষ হৈছে তাৰ মাকৰ শাৰীৰ গোটাই লোৱা ভাঁজ। ইচ, একেবাৰেই ওপৰলৈ তুলি দিয়া হলে শাৰীখন?

অৰ্থাৎ বিশ্বামিত্ৰ মুণিয়ে পুৰামাত্ৰাই সংযম হেৰুৱায়।

সংযম হেৰুৱাই পেলালে মানুহৰ মগজুৱে ঠিক ঠিক কাম কৰেনে? নে ওলোট-পালট চিন্তা আহে মগজুলৈ? অয়নৰ তো এই মুহুৰ্তত দুষ্টি বুদ্ধি এটি খেলায় মগজুত। উৰ্বশী মেনকাক নগ্ন ৰূপত চাবলৈ পোৱাৰ বুদ্ধি।

কতো পঢ়িবলৈ পোৱা নাই, কতো শুনিবলৈ পোৱা নাই সি, তৎসত্বেও মাক ৰতি দেৱীৰ নিতম্বদেশ নগ্ন ৰূপত দৰ্শন লভিবলৈ পোৱাৰ বুদ্ধি এটি মাথালৈ আহে তাৰ।

– মা, বেয়া নোপোৱা যদি তুমি মোক ভালকৈ চাই লবলৈ দিবানে? ভিতৰৰ কৰবাত যদি জোক গৈ লাগিছেগৈ? ভিজা জেগাত বহি প্ৰছাৱ কৰি আছিলা। এইবোৰ ঠাইত বহুত জোক থাকে। কি ঠিক….

“হে ভগৱান….”, নিজৰ মনতে কৈ উঠে ৰতি দেৱীয়ে। ভয় আঁতৰিবলৈ ধৰিছিল তেওঁৰ। কিন্তু পুতেক অয়নে দুঃচিন্তা বঢ়াই দিয়ে। ঠিকে তো, কিজানিবা ভিতৰৰ জেগাতো…. আৰু যদি সঁচাকৈ তেনে হয়, যদি লাজৰ কাৰণেই তেওঁ কাপোৰ নমাই দি ইমানদুৰ বাট খোজকাঢ়ি যায়গৈ? বিপদেই হৈ যাব তেতিয়া।

– কি কৰিব লাগিব বাবা?

ৰতি দেৱীয়ে সন্মতিসূচক অৰ্থত কথাষাৰ সোধে।

– মানে মা, তুমি কাপোৰখিনি একেবাৰে ওপৰলৈ লৈ গৈ ভালকৈ দাঙি ধৰা, ভালকৈ তন্ন তন্নকৈ ‘চেক’ কৰো।

‘তন্ন তন্নকৈ’ শব্দটোত জোৰ দি কৈ উঠে অয়নে। ৰতি দেৱীয়ে ভাৱে, গৰ্ভজাত পুতেকটোৰ আগতনো এই বিপদৰ সময়ত লাজ কৰি কি হব? সেয়ে তেওঁ আৰু বেছি নাভাৱি শাৰীখন দাঙিবলৈ লয়।

অয়নে বাধা দি কয়- এনেকৈ নহয় মা, থিয়ই থিয়ই চালে তোমাৰ সেই ঠাইৰ ভাজৰ মাজত জোক সোমাই থাকিলে গমকে পোৱা নাযাব।

অয়নৰ মনত সন্তুষ্টিৰ ভাৱ। তাৰ ‘বুদ্ধি’ কামত দিয়াত সি নিজকে লৈ গৌৰৱবোধ কৰে।

– তেন্তে কেনেকৈ নো চাবা?

ৰতি দেৱীয়ে ভালকৈ বুজি নাপায় পুতেক অয়নৰ কথাষাৰ।

– তাৰমানে তুমি আঠুকাঢ়ি দুহাত আৰু দুই আঠুৰ ওপৰত ভৰ দি ৰলে মই নিখুতকৈ চাব পাৰিম চুই পেলাই। নহলে ইমান সৰু সৰু জোক।

– আকৌ যদি জোক ধৰে? তেতিয়া?
– ৰবা ইয়াত নহয় ভাল ঠাই বিচাৰো।

অয়নে ভাৱে, এই জংগলৰ মাজত নহয়, তোৰ নিচিনা চুদনখোৰ বেশ্যা এজনীক বিচনাত পেলাই লৈ হে কুকুৰৰ দৰে চুদিব লাগে।

অয়নে আশে-পাশে চায়। এঠাইত চকু পৰে তাৰ। ঠাইকণ মনপুত হয়। সিঁহতহাল য’ত থিয় দি আছে, তাৰ পৰা কিছু দুৰত এটুকুৰা ওখ ঠাই। এহাতমান ওখ। কিন্তু সমতল। ওখ হোৱা বাবে ঠাইখিনি শুকান। বৰষুণৰ পানী নিগৰি গৈছে হয়তো। লগতে পৰিষ্কাৰো। ঘাঁহ বন একো গজা নাই তাত।

অয়নে দেখুৱাই দিয়া ঠাইখিনিলৈ গৈ ৰতি দেৱীয়ে থিয় দিয়ে। ওচৰতে ইমান শুকান আৰু পৰিষ্কাৰ ঠাই থাকিও তেওঁ দেখা নাপালে যে? লৰালৰিতে হয়তো। নিজকে দোষ দিয়ে তেওঁ। কিন্তু পিছ মুহুৰ্ততে প্ৰবোধ দিয়ে- আজি আপোন পুতেকৰে সন্মুখত শৰীৰটো মেলি ধৰাটোৱে কপালত আছিল মানে??

অয়নৰ পৰবৰ্তী নিৰ্দেশৰ বাবে অপেক্ষা কৰে কামুক মাতৃ ৰতি দেৱীয়ে। কি ভাৱিছে বাৰু পুতেক অয়নে? সঁচাকৈ জোকক লৈ চিন্তিত নে আন কিবা?

সংযম হেৰুওৱা বিশ্বামিত্ৰ হলেও, জ্ঞান বুদ্ধি ঠিকেই থাকে অয়নৰ। ইমান সহজতে জ্ঞান-বুদ্ধি নেহেৰুৱায় সি।

– মা তোমাক যেনেকৈ কলো, তেনেকুৱা পজিশ্যনলৈ আহি যোৱা।

অয়নে কোৱাৰ দৰে মাটিত দুহাতৰ ওপৰত ভৰ দি তাৰপিছত আঠুৰ ওপৰতো ভৰ দি ঠিক সৰুতে ঘোৰা বনাৰ দৰে কৰি ৰয় ৰতি দেৱী।

মাক ৰতি দেৱীয়ে অয়নে কোৱাৰ দৰে আসন কৰাৰ পিছত, অয়নে মাতটো প্ৰয়োজনতকৈ বেছি মিহি কৰি কৈ উঠে- শাৰীখন দাঙিম নে মা?
– উমমম

লাজ লাজ ভাৱত উত্তৰ দিয়ে ৰতি দেৱীয়ে। হাজাৰে হওঁক আপোন সন্তান। পুতেকৰে আগত যে নিতম্ব প্ৰদৰ্শন কৰিবলৈ যাব, কোনে নো জানিছিল???

সন্মতি পাই অয়নে আগুৱাই গৈ আঠুকাঢ়ি থিয় দিয়ে মাকৰ পিছফালে। তেওঁৰ নিতম্বলৈ মাত্ৰ এহাত দুৰত্ব। এখন হাতেৰে শাৰী আৰু পেটিকোট, একেলগে মুঠি মাৰি ধৰি লাহে লাহে ওপৰলৈ দাঙিব ধৰে সি। উৰুৰ ওপৰত গৈ ক্ষন্তেক ৰখায় হাতখন। আৰু দুই ইঞ্চি উঠাই দিলেই ওলাই পৰিব তাৰ জন্মদাত্ৰী মাকৰ নিতম্ব।

– কি হল কিবা পালা নেকি বাবা?

অয়নৰ হাতখন থমকি ৰোৱাত ৰতি দেৱীয়ে সুধি উঠে।

– নাই মা এতিয়ালৈকে পোৱা নাই। ৰবা ভালকৈ উঠাই দি চাইছো।

এইবাৰ অয়নে শাৰীখন লৈ গৈ মাকৰ ককালত ৰাখে। তাৰপিছত পেটিকোট খনো। ফলত মুহুৰ্ততে ৰতি দেৱীৰ ৪০ ইঞ্চি জোখৰ দুই নিতম্ব তাৰ সন্মুখত উন্মুক্ত হৈ পৰে। ঈষৎ গুলপীয়া ৰঙৰ দুই মাংসল নিতম্ব। যেন ওলোটাকৈ ৰখা এযোৰ মাটিৰ কলহ।

ৰতি দেৱীয় তলত পেন্টি পিন্ধা নাই। শাৰী, পেটিকোট পিন্ধিলে বহুতেই নিপিন্ধে। তেওঁৰ নগ্ন দুই নিতম্ব য’ত ভাজ হবলৈ আৰম্ভ কৰিছে, অৰ্থাৎ স্ফিত হবলৈ আৰম্ভ কৰিছে তানপুৰাৰ দৰে, তাৰ ঠিক অলপ তলতেই এটি ঘুৰণীয়া কুৱা। ৰংচুৱা সেই কুৱাটো আন একো নহয় ৰতি দেৱীৰ পায়ুছিদ্ৰ বা কটি সেয়া। ‘মৌৎ কা কুৱা’, অয়নে মনৰ মাজতে ৰগৰ কৰি উঠে। নিজৰ ৰসিকতাত নিজে ৰস পাই মনে মনে হাঁহে সি।

মৌৎ কা কুৱাৰ পৰা দৃষ্টি নিগৰাই এইবাৰ সি তাৰ ঠিক তলতে থকা আন এক কুৱাত ৰাখে। এই কু্ৱাটিৰ বৰ্ণনা দিবলৈ হলে সাহিত্যৰ নোবেল বটা বিজয়ী কবিও দহবাৰ শব্দ আৰু উপমাক লৈ ভাৱিব লাগিব। সেই কুৱাৰ যি সৌন্দৰ্য, যি ভাস্কৰ্য, সেয়া হাজাৰ বছৰ পুৰণী আৰ্কিয়লজিকেল মনুমেন্ট বোৰতো হয়তো নাই।

অয়নে মাকৰ অনিন্দ সুন্দৰ ক্লিনশ্বেভ যোনী দৰ্শন কৰি মুহুৰ্ততে ঘামিবলৈ লয়। সি আৰু পলম নকৰি তপিনাত সোঁহাতখন লৈ গৈ ৰাখে। তাৰপিছত আলফুলে চুবলৈ ধৰে ঈষৎ গুলপীয়া মাংসল নিতম্ব।

ৰতি দেৱীয়ে ভাৱিবলৈ লয়, এনেকৈ তেওঁক নগ্ন ৰূপত চাই পুতেক অয়নে বাৰু কি ভাৱিছে? মনলৈ বেলেগ চিন্তা আহিছে নেকি কিবা? তপিনাত হাতেৰে চুই আছে যে অবাধে?

এটা সময়ত নিতম্বৰ দুই দাবনাৰ পৰা হাতখন লৈ গৈ মাকৰ কটিদেশত ৰাখে অয়নে। তাৰপিছত আলফুলে মধ্যমা আঙুলিটো ফুৰাবলৈ লয় কটিৰ মুখত।

পায়ুছিদ্ৰৰ মুখত এনেকৈ পুতেকৰ অবাঞ্চিত পৰশ পাই, শিহৰি উঠে ৰসৱতী নাৰী ৰতি দেৱী। গাৰ নোম থিয় হবলৈ লয়।

– আছে নেকি কিবা বাবা?
– ইয়াত তো দেখা নাই মা, ভিতৰত যদি?

‘ইয়াত’ মানে কটিৰ কথা কয় অয়নে। বুজি পায় ৰতি দেৱীয়ে। আৰু বুজি পোৱা বাবেই নেকি বাঢ়ি যায় শিহৰণ‌। নিষিদ্ধ বস্তুয়ে কাৰ দেহত নো শিহৰণ নোতোলে?

– ভিতৰত ভালকৈ চাওঁনে মা?

‘ভিতৰত’, মানে সেই ঠাইত? যোনীৰ ভিতৰত? ওঁঠেৰে ওঁঠ চেপি ধৰে ৰতি দেৱীয়ে। ”হে ভগৱান, তাৰমানে পুতেকে তাইৰ যোনীৰ ভিতৰলৈ তাৰ…..।” শিহৰণ ক্ৰমশঃ বাঢ়িবলৈ লয় তেওঁৰ।

মৌনতাক কেতিয়াবা সমৰ্থনৰ ভাষা হিচাপে ধৰি লোৱা হয়। অয়নৰ প্ৰশ্নত মাক মৌন হৈ ৰোৱাত অয়নৰ বুজিবলৈ বাকী নাথাকে ইয়াৰ অৰ্থ। গতিকে সিয়ো উত্তেজনাত শিহৰি উঠে। কামনাৰ তেজাল ঘোৰা দৌৰিবলৈ লয় দুনাই শৰীৰত।

এইবাৰ অয়নৰ প্ৰত্নতাত্বিক দুহাত ব্যস্ত হৈ পৰে ৰতি দেৱীৰ শৰীৰৰ সিন্ধু উপত্যকাৰ খননত। বাওঁহাতৰ দুই আঙুলিৰে সি তাৰ মাকৰ যোনীৰ মুখ, অৰ্থাৎ ঈষৎ কলা মাংসৰ পাহ দুটা মেলি ধৰে। ফলত তেওঁৰ যোনিৰ ডাঠ গুলপীয়া লিবিয়া মেজৰা মেল খাই পৰে। ফ্লাশৰ পোহৰত চিকচিকিয়া দেখায় সেয়া। লিবিয়া মেজৰাতকৈ আৰু বেছি ডাঠ লিবিয়া মাইন’ৰা। অয়নে তাৰ পাকৈত হাতেৰে ভালদৰে মেলি দৰে মাকৰ যোনীদেশৰ মুখ। তাৰপিছত সোঁহাতখন লৈ যায় সিন্ধু উপত্যকাৰ প্ৰবেশদ্বাৰত। লৈ গৈ স্পৰ্শ কৰে তাৰ প্ৰত্নতাত্বিক মধ্যমা আঙুলিয়ে। যেন এই স্পৰ্শ লাভৰ কাৰণেই যুগৰ পিছত যুগলৈ ৰৈ আছিল বেচেৰা প্ৰত্নতাত্বিক।

মেল খাই থকা যোনীৰ মুখত এনেকৈ অয়নৰ মধ্যমা আঙুলিয়ে স্পৰ্শ কৰাত, কাৰেন্ট লগাৰ দৰে কৰে ৰতি দেৱীৰ শৰীৰ। এজাৰণি এটি খাই উঠে তেওঁ। দাঁতেৰে তল ওঁঠ কামুৰি ধৰে তেওঁ। ভিতৰি ভিতৰি উঠে ঘামি। ইতিমধ্যেই কাষলতি ঘামি চেপচেপিয়া হৈ পৰে। কাণৰ লতি হৈ পৰে গৰম।

প্ৰত্নতাত্বিকৰ মধ্যমা আঙুলি এইবাৰ নিমিষতে গৈ প্ৰবেশ কৰে তাৰ আকাংক্ষিত প্ৰবেশ পথত। অৰ্থাত যোনীৰ ফুটাত। পকাৎকৈ গোটেই আঙুলিটো সুমুৱাই দিয়ে অয়নে।

আহহহহহহহহহহহ। মুখেৰে অস্পষ্ট চিৎকাৰ এটি ওলাই আহে ৰতি দেৱীৰ। কিন্তু কষ্টত নহয়, উত্তেজনাত।

– মা, দুটা আঙুলি সুমুৱাই দিম নে? ভিতৰত জোক থাকিলে হয়তো এটা আঙুলিত লাগি নাহিব।

অয়নৰ গহীন মাত।

ৰতি দেৱী এই মুহুৰ্তত নিয়ন্ত্ৰণ ৰেখাৰ বাহিৰত। লাইন অফ কন্ট্ৰল পাৰ হৈ তেওঁ উত্তেজনাৰ কোনোবা অজান দেশত। চীনা জোক নে কি আছিল অথনি, নাজানে ভালকৈ তেওঁ। কিন্তু বৰ্তমান তেওঁ যে কামক্ৰীড়া নামৰ চিনাকি দেশখনৰ পিনে গৈ আছে, সেয়া জানে। মনতে ভাৱে ৰতি দেৱীয়ে, নমাহ গৰ্ভত ৰাখি জন্ম দিয়া লৰাটোৱে যদি আজি তেওঁক জোৰ কৰি চুদিও দিয়ে তাৰ বিশালকায় বাৰীডালেৰে, তেন্তে তেওঁ বাধা দিব পাৰিবনে? বৰ্তাই ৰাখিব পাৰিবনে মাকৰ সম্ভ্ৰম? সমাজে বান্ধি দিয়া নিয়ম?

জোকৰ ভয় কেতিয়াবাই আঁতৰি গৈছে। এতিয়া ভয় কেৱল নিজকলৈ। অয়নে উত্তেজনাবসত আগপাছ পাহৰি যদি কিবা কৰি দিয়ে? যদি সঁচাকৈ কৰিও দিয়ে? বাধা দিব পাৰিবনে মাকজনী হৈ তেওঁ? এফালে উত্তেজনা, আনফালে হেজাৰটা প্ৰশ্ন ৰতি দেৱীৰ মনত।

“হে ভগৱান কি জটিল পৰীক্ষা লৈ আছা আজি…”

বিশ্বমিত্ৰ মুণি এইবাৰ কামদেৱলৈ পৰিণত হয়। যৌনতাৰ দেৱতাৰ পাকৈত হাতৰ দুই আঙুলি এইবাৰ একেলগে গৈ প্ৰবেশ কৰে সিন্ধু সভ্যতাৰ আভ্যন্তৰত।

ওমমমমমমমমমমমমমম।

সুখৰ গেঙনি ওলাবলৈ ধৰে ৰতি দেৱীৰ মুখেৰে। চেপি ধৰা ওঁঠে গাবলৈ বিচাৰে উত্তেজনাৰ মাতাল সংগীত।

দুই ভাতৃযেন দুই আঙুলি। তৰ্জনী আৰু মধ্যমা। দুয়োমিলি উষ্ম পৰশেৰে মাতাল কৰি তোলে মাক ৰতি দেৱীক।

ইফালে বহু সময়ৰ পৰা হাতৰ ওপৰত ভৰ দি থকা কাৰণে ভাগৰি উঠে দুহাত। সেয়ে তেওঁ হাতৰ দুই কিলাকুটিৰ ওপৰত ভৰ দিয়ে। কুকুৰ আসন। ৰতি দেৱীয়ে ভাৱে। এই মুহুৰ্তত কামৰ চৌষষ্টি কলাৰ বাহিৰে তেওঁৰ মন-মগজুত একোৱে ক্ৰীয়া কৰা নাই। ক্ৰীয়া কৰা নাই তেওঁ যে অয়নৰ মাক। ক্ৰীয়া কৰা নাই তেওঁ যে এতিয়া আপোন পুতেকৰ আগত পেটিকোট দাঙি যোনী মেলি ভাদমহীয়া কুকুৰৰ দৰে পথৰ দাঁতিত জোপোহাৰ আঁৰত পুতেকৰ আঙুলি সঞ্চালনৰ আমেজ লৈ আছে নিজৰ যোনীত।

কামদেৱ ইফালে প্ৰত্নতাত্বিক খননত মত্ত। এইবাৰ হাতৰ তিনিটা আঙুলি প্ৰবেশ কৰোৱায় মাকৰ সিন্ধু উপত্যকাত। প্ৰথমে লাহে লাহে। তাৰপিছত মেছ’পটেমিয়া সভ্যতাৰ পৰা অনা তেজাল ঘোৰাৰ দৰে দ্ৰুতবেগত।

সিন্ধু উপত্যকাৰ অন্তেষপুৰীত ইফালে তিনি নৰ্তকৰ নৃত্যৰ তালে তালে বাজি উঠিছে উত্তেজনাই আনি দিয়া মাতাল সংগীত। কামুক এক ধ্বনী।

ওমমমমম ওমমমমমমমম আহহহহহহ আহহহহহহহ অহহহহহহহ উমমমমমমমমমমম ওমমমমমমমমমম ওমমমমম মাআআআআআ ওমমমম মাআ

ৰতি দেৱীৰ সুখৰ গেঙনিয়ে পুতেক অয়নৰ উঠলি উঠা তেজত যেন এসোঁতা কামৌষধি ঢালি দিয়ে। উত্তেজনাৰ প্ৰকোপতে সি আঠুকাঢ়ি বহি থকাৰ পৰাই মুখ খন মাকৰ যোনীদেশৰ সন্মুখলৈ লৈ গৈ, তাৰপিছত আঙুলি তিনিটা উলিয়াই আনি, যোনীৰ মুখতে থুৱাই দিয়ে। যথেষ্ট পৰিমানে থু গৈ মাকৰ যোনীৰ মুখত পৰেগৈ। তাৰপিছত এইবাৰ অয়নে তাৰ বাওঁহাত খনৰ আঙুলিকেইটা চুঙাৰ দৰে কৰি লৈ গৈ তেওঁৰ যোনীৰ ভিতৰত সুমুৱাই দিয়ে।

যোনীৰ আভ্যন্তৰত চাৰি চাৰিটাকৈ হৃষ্ট-পুষ্ট আঙুলি প্ৰবেশ কৰাত ৰতি দেৱী আৰু থিৰেৰে থাকিব নোৱাৰে। ‘অহ মা….’ বুলি চিঞৰি দিয়ে।

অয়নে পূৰ্ণ গতিত তাৰ চাৰি আঙুলি মাকৰ যোনীদেশত সঞ্চালন কৰি থাকে। মদন ৰসেৰে তিঁতি চেপচেপিয়া হৈ ৰতি দেৱীৰ যোনীৰ পৰা আৱাজ বাহিৰ হবলৈ ধৰে চাৰিটাকৈ আঙুলিৰ আৰোহ-অৱৰোহনত-

পক পক পক পক পক পক পকাৎ পকাৎ পকাৎ পক পক পক পক পক পক পকাৎ পকাৎ পকাৎ পক পক পক পক পক পক পকাৎ পকাৎ পকাৎ………..

ৰতি দেৱীৰ শৰীৰ এক নিৰ্দিষ্ট চন্দত দুলি দুলি উঠে। অয়নৰ সো হাতৰ আঙুলিৰে কৰা যোনীৰ আঙুলি মৈথুনত ৰতি দেৱী মাতাল বাঘিনীৰ দৰে হৈ উঠে। তেওঁৰ উত্তেজনা ভৰা গৰ্জনত পুতেক অয়নৰ হাত আৰু বেছি কঠোৰ হৈ উঠিবলৈ ধৰে।

পক পক পক পক পক পক পকাৎ পকাৎ পকাৎ পক পক পক পক পক পক পকাৎ পকাৎ পকাৎ পক পক পক পক পক পক

মুঠতে যোনীৰ পৰা নিৰ্গত শব্দত জোনাকী এই ৰাতি, নিৰ্জন পৰিবেশটো উদ্দাম হৈ পৰে। জিলিৰ জিঁ জিঁ মাতো তল পৰি ৰয় ৰতি দেৱী আৰু অয়নে মদন ক্ৰীড়াৰ পৰা উৎপন্ন কৰা এই উত্তেজক শব্দত।

যিমানেই মাক ৰতি দেৱীয়ে গোঙাই আছে সিমানেই সোঁহাতৰ আঙুলি-চালনাৰ গতিও বাঢ়ি গৈছে অয়নৰ। ফলত দুলি দুলি ৰতি দেৱীয়ে শৰীৰটো সুখৰ আৱেশতে এৰি দিয়ে। অৰ্থাৎ মাটিত আঠুকাঢ়ি শুই দিয়ে তেওঁ। ঈষৎ তিঁতি থকা মাটি তেওঁৰ কপাল আৰু গালত লাগে। লাগে বুকুত, ৰঙা পাতল শাৰীৰ ওপৰত। মাকৰ সম্ভ্ৰম কেতিয়াবাই হেৰুৱাই পেলায় ৰতি দেৱীয়ে। এতিয়া মনে প্ৰাণে বিচাৰিছে তেওঁ- পুতেক অয়নে তেওঁক এতিয়াই, এই মুহুৰ্ততে চুদি দিওঁক। চুদি চুদি সুখৰ অন্তিম শিখৰত উপনিত কৰাওঁক তেওঁক। মুখেৰে নিজৰ অজানিতে ওলাই আহে তেওঁৰ- অয়ন বাবা মই আৰু নোৱাৰিছোঁ…

ৰতি দেৱীয়ে পুতেক অয়নক এই কাৰ্য্য বন্ধ কৰিবলৈ অনুৰোধ কৰে নে উত্তেজনাতে প্ৰলাপ বকাৰ দৰে সুখৰ আৱেশতে কয়, নিজে নাজানে। কাৰণ তেওঁৰ যোনীদেশৰ পৰা ইতিমধ্যেই মদন ৰস নিৰ্গত হৈছে। নিৰ্গত হৈ চেপচেপিয়া হৈ পৰিছে যোনীৰ দ্বাৰ আৰু সংলগ্ন অংশ।

অয়নে ভাৱিলে, ”এই চুদনখোৰ বেশ্যা মাকজনীক এতিয়াই নুচুদিলে পুৰুষত্বত আঘাত”। নিৰ্ঘাৎ এইটো হবলৈ দিব নোৱাৰে সি। ইফালে জন্মদাত্ৰী মাক হয়, কিবা কৰি দিলেও কেলেংকাৰী, কি কৰা যায় বাৰু?

অয়ন মাতালতকৈ মাতাল হৈ উঠে। মাকৰ শৰীৰৰ প্ৰতি জাগি উঠা নিষিদ্ধ লোভে স্থান কাল পাহৰাই পেলায় তাৰ। আৰু এখোপ ওপৰলৈ উঠিবলৈ মন যায় তাৰ। সাহস ইতিমধ্যেই বহুখিনি বাঢ়ি গৈছে। তাৰ কামুক মাকে যে তাক আৰু বাধা নিদিব যি কৰিলেও, জানে সি। গতিকে সি মাকক কৈ উঠে- মা, দুহাতেৰে তোমাৰ তপিনা দুখন দুফালে টানি ধৰাচোন। যাতে তোমাৰ গিদাখন ভালকৈ মেল খাই যায়।

‘গিদা’, পুতেকৰ মুখত শব্দটো শুনাৰ লগে লগে কামোত্তেজনা বাঢ়ি যায় ৰতি দেৱীৰ। পুতেকেও যে উত্তেজনাৰ উত্তাল ঢৌত ককবকাই আছে বুজিব পাৰে তেওঁ। মাক-পুতেকৰ পবিত্ৰ সম্পৰ্কৰ কথা সমূলি পাহৰি ৰতি দেৱীয়ে হাত দুখন আনি তপিনা দুখন দুফালে টানি মেলি ধৰে নিজৰ যোনীদেশ। হাত দুখন মাটিত ভেজা দিয়াৰ পৰা উঠাই অনাৰ কাৰণে ৰতি দেৱীয়ে আৰু হাউলি গৈ মূৰটো মাটিত ভেজা দি ৰাখে। ফলত তেওঁৰ কটিদেশ পুতেকৰ আৰু বেছি সন্মুখত প্ৰকট হৈ পৰে।

মাকে দুহাতেৰে নিজৰ নিতম্বৰ দুই দাবনা দুফালে প্ৰসাৰিত কৰি ৰখাৰ ফলত যোনীদেশ বৰ সুন্দৰকৈ প্ৰস্ফুটিত হয় পুতেক অয়নৰ আগত। অয়নে মাকৰ যোনীত থু দিবলৈ ওলায়, দেখে, মুখ শুকাই থু একেবাৰেই কমকৈ ওলাইছে। মাকেও কথাটো বুজি পায়।

এইবাৰ ৰতি দেৱীক কৈ উঠে কামুক সুৰত পুতেকে- মা, মোৰ মুখৰ সেপ শুকাই গৈছে, তুমিয়ে কিবা এটা কৰানা গিদাখন পিছল কৰিবলৈ।

ৰতি দেৱীয়ে দেখিলে, গিদাখন ভালকৈ পিছল কৰি নললে পুতেকে তাৰ গিদাৰ ভিতৰত ভালকৈ আঙুলি সঞ্চালন কৰিব নোৱাৰিব। গতিকে কৈ উঠে ৰতি দেৱীয়ে- ৰৱা মই কিবা এটা কৰিছো বাবা।

ৰতি দেৱীয়ে এইবাৰ সোঁহাত খন আগফালে নিজৰ মুখৰ ওচৰলৈ লৈ গৈ এসোপা থু দি সেপ লৈ লয় হাতৰ তলুৱাত। তাৰপিছত নিজে সেই হাতৰ তলুৱা আনি ঘঁহিবলৈ লাগি যায় নিজৰ গিদাত। ফলত আগতকৈ বেছি পিছল হৈ পৰে মাক ৰতি দেৱীৰ গিদা।

– এইবাৰ ঠিক আছে নে বাবা? নে আৰু বেছি পিছল কৰিব লাগিব?

কাম ক্ৰীড়াত পাকৈত ৰতি দেৱীয়ে এই মুহুৰ্তত প্ৰয়োজন অনুভৱ কৰিছে ভেছলীন অথবা জেক অলীভল অইল জাতিও কিবা তৰল বা বিজলুৱা পদাৰ্থৰ। অৰ্থাৎ লুব্ৰিকেন্টৰ। কিন্তু এই নিৰ্জন ঠাইত এই ৰাতিখন ক’তনো পায় সেইবোৰ?

অয়নে কৈ উঠে- কিবা ভেছলীন জাতিও বিজলুৱা বস্তু পালে ভাল আছিল মা?

ৰতি দেৱীয়ে ভাৱে- ১৮ বছৰীয়া পুতেকটো তো ভালেই চালাক হৈছে। কিন্তু বিজলুৱা পদাৰ্থ পায় নো ক’ত এতিয়া? হঠাতে ৰতি দেৱীৰ মনলৈ আহে প্ৰাকৃতিক লুব্ৰিকেন্টৰ কথা। অৰ্থাৎ পুৰুষৰ বীৰ্য। কিন্তু? নাহ থাকক… মনতে কৈ উঠে ৰতি দেৱীয়ে।

ইফালে অয়নে তাৰ বাওঁহাতৰ চাৰি আঙুলি সুমুলঞ্চে তাৰ মাকৰ যোনীত সুমুৱাই দি উংলি কৰি গৈছে। ৰতি দেৱীৰ মুখেৰে মাতাল সুৰত বাহিৰ হৈ আছে কামোত্তেজক শব্দ- আহ আহ আহ আহ আহ আহ আহ ওমমমম ওমমমমম ওমমমমমম ওমমমমমমম ওমমমমমম ওমমমমমমমমমমমমম

অয়নৰ মনত দুষ্টবুদ্ধি খেলায়। মাকৰ কামোত্তেজক গেঙনি শুনি সি কৈ উঠে- কষ্ট পাইছা নেকি মা?

কষ্ট? পুতেক অয়নে এই মুহুৰ্তত যদি তেওঁৰ যোনীত উংলি কৰা বন্ধ কৰি দিয়ে, তেতিয়াহে চাগে মনত কষ্ট পাব ৰতি দেৱীয়ে। সুখত ব্যাঘাত জন্মিব। এই সুখৰ পৰা ইমান সোনকালে বঞ্চিত হবলৈ মন নাই ৰতি দেৱীৰ। গতিকে কৈ উঠে আথেবেথে পুতেকক- কষ্ট পোৱা নাই বাবা। তুমি তোমাৰ কাম কৰি যোৱাচোন ভালদৰে।

সাহস পাই অয়নে উংলি কৰাৰ পৰাই কৈ উঠে- মা, ইয়াত আন্ধাৰে মুন্ধাৰে তাকো ভিজি চেপচেপিয়া হৈ থকা জেগাত বৰ অসুবিধা। বলানা কোনোবা পোহৰ থকা ছাফা আৰু শুকান ঠাইত গৈ কৰো। মানে চেক কৰো।

ৰতি দেৱীয়ে যেন পুতেকৰ এইটো প্ৰস্তাৱলৈ ৰখি আছিল। গতিকে লগে লগে সোধে পুতেকক- ক’ত পাবা তেনে ঠাই বাবা?

অয়নে কোনোবা সুবিধাজনক ঠাইৰ কথা ভাৱিবলৈ লয়। ঠিক তেতিয়াই মনত পৰে, এই ঠাইখিনিৰ পৰা অলপ দুৰত এল,পি স্কুল এখন আছে। আশেপাশে জনবসতি নাই। স্কুলখনো পৰিস্কাৰ ঠাইত। গতিকে মাকক কথাটো কওঁতে লগে লগেই মান্তি হৈ যায়।

কাপোৰ কানি ভালকৈ ঠিক নকৰাকৈয়ে থিয় দিয়ে ৰতি দেৱী। দেহত তেওঁৰ কামনাৰ উত্তাল জোৱাৰ। অয়নে সিঁহতৰ বেগটো ডাঙি লৈ খোজকাঢ়িবলৈ ধৰে মাকৰ আগে আগে। মাত্ৰ পাঁছ মিনিট পিছতেই সিঁহতি আহি উপস্থিত হয় এল,পি স্কুলখনৰ সন্মুখত। অয়নে স্কুলৰ ফিল্ডলৈ সোমাই যায়। তাৰপিছত মাকক কৈ উঠে- সুবিধাজনক ঠাই বিচাৰো ৰৱা মা। তাৰ পিছত মোবাইলৰ টৰ্চ জ্বলাই সি স্কুলৰ চাৰিওপিনে এপাক ফুৰি আহে।

ৰতি দেৱীয়ে ভাৱিবলৈ লয়- আজি বা কপালত কি আছে। ইফালে শৰীৰত বাসনাৰ উত্তাল তৰংগ। এই সৰগী সুখৰ পৰা বঞ্চিত হবলৈ অকনো মন নাই তেওঁৰ। আজি যেন তেওঁৰ শৰীৰটোক তেওঁৰ মগজুৱে নহয়, পুতেক অয়নৰ হে মগজুৱে নিয়ন্ত্ৰণ কৰিছে।

অয়নে উভতি আহি কয়- মা, ধুনীয়া এটি ঠাই পাইছোঁ। স্কুলঘৰৰ ৰূম এটা খোলা। দুৱাৰত তোলা নাই। ভিতৰত ডেস্ক, বেঞ্চ টেবিল সকলো আছে।

পুতেকৰ কথা শুনি ভাল লাগে ৰতি দেৱীৰ। পৰাহেঁতেন তো কোনোবা হোটেলৰ ৰূমত গৈ উঠিলেহেঁতেন পুতেকৰ লগত জোক বিচৰাৰ নামত। কিন্তু এতিয়া স্কুলঘৰেই কপালত যেতিয়া।

– তুমি যি ভালদেখা কৰা বাবা।

অলস অথচ কামুক সুৰত ওলাই আহে কথাটো ৰতি দেৱীৰ মুখৰ পৰা।

অয়নে মাকলৈ চাই কয়- বলা।

অয়নক অনুসৰণ কৰে কামোত্তেজনাত ছটফটাই থকা মাক ৰতি দেৱীয়ে। গৈ সোমায় স্কুলৰ ক্লাছৰূমত।

ক্লাছৰূমত শাৰীকৈ পাতি থোৱা আছিল ডেস্ক, বেঞ্চ বোৰ। অয়নে মাকক ওলপ ৰৱলৈ কৈ দুখন বেঞ্চ একেলগ কৰি দিয়ে। তাৰপিছত বেগৰ চেইন খুলি তাৰ ওপৰত পাৰি দিয়ে তাৱেল দুখন। তাৰপিছত বেগৰ পৰা মাকৰ শাৰী আৰু তাৰ জিন্স পেন্ট দুখন উলিয়াই গাৰুৰ দৰে কৰি একোণত ৰাখে। ফলত বিচনাৰ দৰে সুসজ্জিত হৈ পৰে বেঞ্চযোৰ।

পুতেকৰ এই বুদ্ধিৰ শলাগ লয় ৰতি দেৱীয়ে। ৱাহ, পুতেকৰ ভালে তো বুদ্ধি। তৎক্ষণাত বিচনা সজ্জিত কৰি মাকক তুলাধুনা দিব মানে এতিয়া??

ৰতি দেৱীয়ে কামুক সুৰত পুতেকক কয়- বিচনা তো হ’ল, এতিয়া?

– এতিয়া পোহৰৰ ব্যৱস্থা।

এইবুলি অয়নে তাৰ মাকৰ মোবাইলৰ টৰ্চ জ্বলাই লৈ বেঞ্চখনৰ সোফালে থকা ডেস্ক খনত ৰাখে। ফলত সুসজ্জিত বিচনাত পৰে লাইটৰ পোহৰ। যেন ফুলসজ্জাৰ ৰাতি।

– এইবাৰ শুই দিয়া মা।

ৰতি দেৱীয়ে দেখিলে, পুতেকৰ আগত ইমান স্পষ্ট পোহৰত বিচনাত শুই দিব লাগিব এতিয়া। পুতেকে বাৰু আগতকৈয়ো ভালকৈ উংলি কৰিব নেকি সন্মুখা-সন্মুখিকৈ? ভৱাৰ লগে লগেই তলপেট কলকলাই উঠে তেওঁৰ।

ৰতি দেৱীয়ে কাপোৰেৰে সৈতে শুবলৈ যাব, পুতেকে বাধা দি কৈ উঠে- শাৰী-পেটিকোট খুলি শুই দিয়ানা মা, জোক ক’ত ক’ত লাগি আছে ঠিক নাই।

ৰতি দেৱীয়ে লাজ লাজ সুৰত কয়- মোৰ লাজ লাগে বাবা।

অয়নে ভাৱে- তোৰ নিচিনা চুদনখোৰ ৰেণ্ডিৰ লাজ????

কথাটো মনতে ৰাখি মুখেৰে কয় মাকক- ব্লাউজখন থাকক, অকল পেটিকোট শাৰী খুলি পেলোৱানা, মোক ভালদৰে চাবলৈ দিয়া ক’ত ক’ত কি লাগি আছে।

বেছি কথা কৈ সময় নষ্ট কৰাৰ মন আৰু অৱস্থা দুয়োটাই নাই ৰতি দেৱীৰ। গতিকে কৈ উঠে পুতেকক- তুমিয়ে যি কৰা কৰা বাবা, মোৰ হলে লাজ লাগিব বহুত।

অয়নৰ কিঞ্চিত খং উঠে বেশ্যা মাকৰ এই ভদ্ৰ নাৰী হোৱাৰ অভিনয়ত। গতিকে খঙৰ সুৰতেই কৈ উঠে- আহ তোমাক কৈছো নহয় খুলি পেলোৱা, বেকাৰ সময় নষ্ট কৰি আছা। কিমান কষ্ট কৰি জেগাকণ উলিয়ালো মই।

পুতেকৰ প্ৰভুত্বক মানি লয় ৰতি দেৱীয়ে। পুৰুষৰ প্ৰভুত্বৰ সদায়ে দাসী ৰতি দেৱী। তাতে এই হেন অৱস্থাত প্ৰভুত্ব যদি পেটৰ সন্তানে খটু্ৱাবলৈ আহে, কোন নো কামুক নাৰীৰ ভাল নালাগিব?

গতিকে পুতেকে সাজি দিয়া বিচনাত শুই দিয়ে ৰতি দেৱীয়ে। তাৰ পিছত শাৰীখন গাৰপৰা খহাই মাটিত পেলাই দি পেটিকোটৰ ৰচি ঢিলা কৰি দিয়ে।

বচ, ইয়াৰ বাবেই ৰৈ আছিল যেন অয়ন। একে কোবে গৈ পেটিকোট খন আজুৰি নমাই আনে মাকৰ ভৰিৰ পতালৈ। তাৰপিছত তাৰো পৰা নমাই আনি মাকৰ মূৰ শিতানৰ পিনে দিয়ে। ৰতি দেৱীয়ে পেটিকোট খন লৈ মূৰ শিতানত ৰাখে গাৰুৰ দৰে।

এইবাৰ ৰতি দেৱীৰ পেট, সুগভীৰ নাভী, দুই উৰু আৰু দুই উৰুৰ ভাজৰ যোনীদেশ, পুতেকৰ আগত স্পষ্ট ৰূপত উন্মুক্ত। টৰ্চৰ পোহৰত মাকৰ নগ্ন দেহলৈ চাই কৈ উঠে অয়নে- ভাগ্যে গিদাৰ বালবোৰ শ্বেভ কৰি ৰাখিছা মা, নহলে তাত সৰু সৰু চিনাজোক থাকিলে গমে পোৱা নগল হয়।

পুতেকৰ মুখত ‘গিদাৰ বালবোৰ’ শব্দটো শুনি লাজতকৈ বেছি শিহৰণ জাগে ৰতি দেৱীৰ মনত। ফলত দুই উৰুৰ সন্ধিখনত সঞ্চাৰ হবলৈ ধৰে মদন ৰসৰ।

ইফালে টৰ্চ লাইটৰ পোহৰত মাকৰ নগ্ন শৰীৰলৈ চাই অয়নৰ পেন্টৰ তলৰ শলমাছৰ অৱস্থা বেয়া। পেন্ট ফাটি যেন ওলাই আহিব। আহিয়ে জপিয়াই পৰিব মাকৰ শৰীৰৰ ওপৰত। কিন্তু এই সময় নিয়ন্ত্ৰণ হেৰুওৱাৰ নহয়, এই সময় আগুৱাই যোৱাৰ। বুদ্ধিৰে, সাহসেৰে…

ৰতি দেৱীয়ে পুতেকৰ আগন্তক কাৰ্যপন্থালৈ আগ্ৰহেৰে ৰৈ থাকে পুতেকেই সাজি দিয়া কাম-সজ্জাত অলসভাৱে পৰি। অয়নে মাকৰ নগ্ন শৰীৰৰ ওচৰলৈ আগুৱাই গৈ সোঁহাতখন মাকৰ আঠুৰ পৰা নগ্ন উৰুলৈ বগুৱাবাই লৈ যায়। তাৰ পিছত গৈ নাভিমণ্ডলত ৰাখে হাত। জকি উঠে ৰতি দেৱীৰ শৰীৰ। অয়নে এইবাৰ নাভিৰ চাৰিওফালে ফুৰাবলৈ লয় হাতৰ আঙুলি। শিহৰণে দোলা দি যায় ৰতি দেৱীৰ শৰীৰ। পেটটো কঁপিবলৈ ধৰে শিহৰণত।

যিমানেই অয়নে তাৰ মাকৰ নাভিমণ্ডলত হাত ফুৰাইছে, সিমানেই ৰতি দেৱীৰ দুই উৰুৰ সন্ধিস্থলত সঞ্চাৰ হৈছে মদন ৰসৰ। একালত গৈ অয়নে এহাতেৰে তাৰ মাকৰ নাভিমণ্ডলত চুই থাকে, আনখন হাত লৈ আহে যোনীদেশৰ ওপৰত।

তিঁতি চেপচেপিয়া হৈ যায় ৰতি দেৱীৰ যোনীদেশ। টৰ্চৰ পোহৰত দৃষ্টিগোচৰ নোহোৱাকৈ নাথাকে পুতেক অয়নৰো।

নিজৰ অজানিতেই ৰতি দেৱীৰ দুই ভৰি দুফালে প্ৰসাৰিত হৈ যায়। ফলত তেওঁৰ যোনীদেশ মেল খাই যায় পুতেকৰ আগত। অয়নে সেপ ঢুকি উঠে। মূৰত এসোতা তপত তেজৰ প্ৰবাহৰ উমান পায়।

ৰতি দেৱীয়ে উত্তেজনাতে দাঁতেৰে তল ওঁঠ কামুৰি ধৰি চকু দুটা মুদি দিয়ে। অয়নে পলম নকৰি হাতৰ দুই আঙুলি সুমুৱাই দিয়ে মাকৰ যোনীৰ আভ্যন্তৰত।

আহহহহহহহহহহহহহহহহ

সুখৰ ক্ষীণ চিৎকাৰ এটি ওলাই আহে ৰতি দেৱীৰ মুখৰ পৰা। তাৰ পিছত দুনাই তল ওঁঠ চেপি ধৰে তেওঁ দাঁতেৰে।

অয়নৰ সাহস ইতিমধ্যে বহুখিনি বাঢ়ি গৈছে। গতিকে অনন্য এক দৃশ্য চাবলৈ আগ্ৰহী হয় সি। একদম নীলা ছৱিত দেখাৰ দৰেই। মাকক কৈ উঠে সি- মা মই দুহাতেৰে তোমাৰ গিদাখন ফাক কৰি ধৰিছোঁ, তুমিয়ে নহলে আঙুলি সুমুৱাই দি চেক কৰানা।

কথাটো কৈয়ে ক্ষান্ত হৈ নাথাকি, অয়নে লগে লগে দুহাতৰ দুটা দুটা আঙুলিৰে মাকৰ যোনীৰ দুই পাহ দুফালে মেলি ধৰে। ফলত মাকৰ যোনীমুখ মেল খাই যায়। ওলাই পৰে ৰংচুৱা মাংসল অংশ।

ৰতি দেৱীয়ে দেখিলে, পুতেক অয়নে এইবাৰ আহ্বান কৰিছে তেওঁক নিজৰে যোনীত নিজে উংলি কৰিবলৈ। উত্তেজনাৰ চৰম শিখৰতে আছিল তেওঁ, গতিকে অকনো লাজ বা সংকোচ নকৰাকৈ সোঁহাতৰ দুই আঙুলি আনি সুমুৱাই দিয়ে গিদাত।

– এইবাৰ?

মাকে সোধে।

– এইবাৰ মই কৰাৰ দৰে কৰি থাকাচোন।

পুতেকে কয়।

ৰতি দেৱীয়ে বুজিলে, পুতেকে মানে তেওঁৰ উংলি কৰা চাব খুজিছে। গতিকে পুতেকক নিৰাশ নকৰি তেওঁ আগ্ৰহেৰে উংলি কৰিবলৈ লাগি যায় নিজৰ যোনীত।

ক্ষন্তেকতে মুখৰ পৰা কামোত্তেজক শব্দ বাহিৰ হবলৈ ওলায় ৰতি দেৱীৰ। আহ আহ আহ আহ আহ আহ আহ ওমমমমম ওমমমমমমমমম ওমমমমমমমমমমমমম

অয়নে মাকক আকুল সুৰত অনুৰোধ কৰে- মা তিনিটা আঙুলি সুমুৱাই দি জোৰে জোৰে কৰা না…..

জোক আছেনে নাই তাৰ পৰীক্ষা গৈ এতিয়া যে যৌনতাৰ পৰীক্ষালৈ উপনিত হৈছেগৈ, বুজি উঠিছে বাৰুকৈয়ে ৰতি দেৱীয়ে। কামনাৰ দাৱানলে মতিভ্ৰম কৰে হেনো মানুহক। ৰতি দেৱীয়ো কামনাৰ চৰম শিখৰত উপনিত হৈ পাহৰি গৈছে নিজকে। পাহৰি গৈছে স্থান কাল পাত্ৰ। হাতৰ তিনিটা আঙুলিৰে নিজৰ যোনীত উংলি কৰিবলৈ লাগি যায় তেওঁ, দ্ৰুত আৰু দ্ৰুত গতিত। ইফালে পুতেকে দুহাতৰ আঙুলিৰে মাকৰ যোনীদেশ হা কৈ মেলি ধৰিছে দুফালে, মাকৰ সুবিধা হোৱাকৈ।

এসময়ত গৈ ৰতি দেৱীৰ যোনীৰ ভিতৰৰ পৰা মদন ৰস নিৰ্গত হবলৈ ধৰে। পুতেকৰ আঙুলিত লাগে মাকৰ মদন ৰস।

অহহহহহহহহহহহহহহহহহহ

দীৰ্ঘশ্বাস এৰে ৰতি দেৱীয়ে। শৰীৰটো তেওঁৰ আজি নিয়ন্ত্ৰণৰ বাহিৰত।

মাকক আঁচৰিত কৰি দি অয়নে কৈ উঠে- এইবাৰ তুমি মেলি ধৰা, মই উংলি কৰি দিছোঁ মা…

ৰতি দেৱীয়ে ভাগৰুৱা কন্ঠেৰে সুখৰ আৱেসতে কয়- আৰু নালাগে বাবা, মোৰ গিদাৰ তুলাধুনা উঠিছে আজি। এতিয়া ঘৰলৈ যাওঁ দিয়া..

মাকৰ এই বাক্য শুনি পেন্টৰ ভিতৰতে অয়নৰ বাৰীডালে মদন ৰস এৰি দিয়ে। অলসভাৱে গৈ সি মাকৰ উৰুৰ ওপৰত ৰাখে তাৰ মূৰ।

ৰতি দেৱীয়েও বুজি উঠে, পুতেকৰো ভিতৰত বীৰ্যপাত হৈছে চাগে, সেয়ে অলসভাৱে এৰি দিছে তেওঁৰ ওপৰত মূৰটো।

(আগলৈ)