পিংকিৰ কাহিনী (দ্বিতীয় খণ্ড)- ড্ৰাইভাৰে গাড়ী ৰখাই ব্ল’জব

বহু দেৰি গাড়ীত আহি হঠাত এটা নিৰ্জন ঠাইত গাড়ীখন ড্ৰাইভাৰজনে ৰখাই দিলে। মই তেওঁক সুধিলো, “কিয় ৰখাইছে ইয়াত?” ড্ৰাইভাৰজনে কলে, “চোৱা, আজি গোটেই ৰাতি তুমি ছাৰৰ বিচনা গৰম কৰিবা। কিন্তু তোমাক অনা-নিয়াৰ কাম মোৰ। গতিকে তুমি মোক এতিয়াই সন্তুষ্ট কৰি লোৱা। নহলে তোমাক মই লৈয়েই নাযাম।” মই তেওঁক কলো, “মোক কি ৰাস্তাৰ ৰেণ্ডী পাইছে নেকি এনেকৈ বাটে-পথে এইবোৰ কৰিবলৈ?” কথাষাৰ কৈ শেষ নহওঁতেই মোক ড্ৰাইভাৰজনে মোৰ চুলিকোচাত ধৰি নিজৰ মুখৰ ওচৰলৈ আনিলে আৰু কলে, “তই কোন মই খুব ভালকৈ জানো। তোৰ ককায়েৰক মই চিনি পাওঁ। যদিহে তোৰ কথা ককায়েৰক কব নালাগে, চুপচাপ মোৰ কণীটো মুখত ভৰাই ল।” ড্ৰাইভাৰজনৰ কথা শুনি মই যথেষ্ট ভয় খালো আৰু একো নোকোৱাকৈ তেওঁৰ কণীটো খেপিয়াবলৈ ধৰিলোঁ। ড্ৰাইভাৰজনে নিজৰ পেন্টৰ চেইনডাল খুলি দিলে। তেওঁৰ প্ৰকাণ্ড কণীডাল ইতিমধ্যেই ফুলি আছিল। তেওঁ নিজৰ চিটটো পাছলৈ দি দিলে আৰু মই তেওঁৰ কণীটো মুখত সোমোৱাই ললো।… “আসঃ কেলা” ড্ৰাইভাৰজনে কৈ উঠিল আৰু মোৰ মূৰটো ধৰি লৈ অগা-পিছা কৰিবলৈ ধৰিলে। প্ৰথমতে লাহে-লাহে চুপি আছিলো যদিও অলপ সময় পাছত ড্ৰাইভাৰজনৰ জোচ বাঢ়িবলৈ ধৰিলে আৰু মোৰ মুখখন জোৰে-জোৰে চুদিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। প্ৰতিবাৰতে তেওঁৰ কণীটো মোৰ ডিঙিৰ ভিতৰ পাইছিলগৈ আৰু মই ওক-ওকাই উঠিছিলোঁ। কিন্তু তেওঁৰ কোনো ভ্ৰূক্ষেপ নাছিল আৰু চকু দুটা মুদি মোক এজনী সস্তীয়া ৰেণ্ডীৰ দৰে উপভোগ কৰি গল। এইদৰে দহ মিনিট সময় মুখখনত চুদন দি তেওঁ নিজৰ পানী এৰি দিলে আৰু মোৰ মুখখন হেচা মাৰি ধৰি থাকিল। মোৰ মুখখন তেওঁৰ মালপানীৰে ভৰি পৰিল। মোৰ গোটেই মুখখন ডাঠ নিমখীয়া হৈ পৰিল। মোৰ ওকালি আহিব খুজিছিল যদিও তেওঁ অলপো সময় মোক এৰি নিদিলে আৰু শেষত মই তেওঁৰ ডাঠ বীৰ্য্যখিনি খাই পেলাবলগীয়া হল। বীৰ্য্যখিনি খাই দিয়াৰ পাছতহে ড্ৰাইভাৰজনে মোক এৰি দিলে আৰু কলে, “এইখিনি কথা যাতে ছাৰক কৈ নিদিয়। নহলে, কি হব তই জানই নহয়।” এইবুলি কৈ তেওঁ মোক পানীৰ বটল এটা দিলে। মই মুখখন ভালকৈ ৱাছ কৰিলো আৰু চুইংগাম এটা খালোঁ। ড্ৰাইভাৰজন এইবাৰ আগবাঢ়িবলৈ ধৰিলে আৰু অলপ সময়ৰ পাছতেই পথাৰৰ মাজৰ এটা ফাৰ্মহাউচৰ সন্মুখত গাড়ীখন ৰল। ড্ৰাইভাৰে মোক ঘৰটো দেখুৱাই দিলে আৰু গুচি গল।