ধনৰ মাক আৰু জেঠাকৰ জিপাল ৰাতি -২

বন্ধুসকল

আজি বহু দিন হ’ল ভাল কাহিনী এটা পঢ়িবলৈ পোৱা নাই। কিছুমান কাহিনী পঢ়িছো যদিও বৰ এটা ভাল পোৱা নাই। সেয়েহে নিলিখোঁ বুলিও আজি বহুদিনৰ মূৰত নিজে এটা কাহিনী লিখিলো। এই কাহিনীটোৰ আগৰ খণ্ডতো পঢ়ি চাব। ভাল পালে কমেন্ট কৰি জনাব।

আজি বহুদিন হ’ল ধনৰ জেঠাক নৰেন সিহঁতৰ ঘৰলৈ অহা নাই। তাৰ সেই ৰাতিটোৰ কথা প্ৰায়েই মনত পৰে। বহুবাৰ সি সেই ৰাতিটোৰ কথা ভাবি ভাবি নিজৰ হাতেৰেই নিজকে শান্ত কৰিছে। এক অদ্ভুত আকৰ্ষণ বাঢ়ি গৈছে তাৰ মাকৰ প্ৰতি। সহজ সৰল তাৰ মাক ৰাতিৰ গভীৰতাত জেঠাকৰ লগত যে নিলাজ নিলঞ্জনা হৈ পৰিছিল কথাতো ভাবি এতিয়াও তাৰ আচৰিত লাগে। প্ৰথম দুদিনমান তাৰ মাকৰ প্ৰতি খং উঠিছিল যদিও দিন যোৱাৰ লগে লগে মাকৰ সেই চৰিত্ৰটো তাৰ ভাল লগা হৈ পৰিছিল। এক শান্ত স্বভাৱৰ বগা ধুনীয়া মাকজনী তাৰ যাৰ নিটোপল দেহৰ প্ৰতিটো অংগতেই কামৰস ভৰি আছে। যি কামৰস তাইৰ পচন্দৰ মানুহ নৰেন অৰ্থাৎ ধনৰ জেঠাকে পাণ কৰাৰ সৌভাগ্যকন লাভ কৰিছে। গাঁ‌ৱৰ বহু ল’ৰা বা মতা মানুহেই তাইক দেখিলেই বেলেগ দৃষ্টিৰে চোৱা আৰু তাইৰ লগত অলপ কথা পাতিব বিচৰা সি দেখিছে যদিও সি মাকক আন কোনো বেলেগ মানুহৰ লগত ইমান ভালদৰে কথা পতা দেখা নাই। যাৰপৰা গম পায় যে তাই আন মতা মানুহৰ প্ৰতি আকৰ্ষিত নহয়।

আজি দুদিনমান হ’ল সিহঁতৰ সীমাৰ বেৰখন ভাঙি যোৱা। সেয়ে ভাত খাই থাকোতে ধনে মাকক ক’লে—

—- মা আমাৰ সীমাৰ বেৰখন দিবলৈ হাজিৰা মানুহ এজন মাতিব লাগিব কাইলৈ।

—–অ মাত কাৰোবাক। (মাকে ক’লে)

অলপ পিছত মাকে লাহেকৈ ক’লে—-

—– বেলেগ মানুহ মতাতকৈ দেখোন জেঠায়েৰকে মাতি দিব পাৰ। ঘৰৰ পিছফালৰ জংঘলবোৰো চাফ কৰিব লাগে। দুদিনমান থাকি সেইবোৰো কৰি যাওক।

মাকৰ কথা শুনি ধনৰ গাটো কপি উঠিল। সি মন কৰিলে যে কথাষাৰ কওঁতে মাকৰ মাতটো সৰু হৈ পৰিছে। সি মাকলৈ মূৰ তুলি চালে। মাকে তাৰফালে পিছ দি ঠিয় হৈ কিবা কৰি আছিল। মুহুৰ্ততে যেন তাৰ মাকৰ প্ৰতি এক আকৰ্ষণ জাগি উঠিল। তাৰ সেই উত্তেজিত ৰাতিটোৰ কথা মনলৈ ভাহি আহিল। সি মাকলৈ লক্ষ্য কৰিলে। কাম কৰোতে অসুবিধা নহ’বলৈ আঠুৰ ওপৰত পৰাকৈ মেখেলাখনৰ এটা ফাল দাঙি ককালত খুছি ৰাখিছে তাই। যাৰ কাৰনে তাইৰ শকত বগা ক’লাফুলতো ওলাই আছে আৰু তাক উদ্বাউল কৰি তুলিছে। তাৰ আৰু এহাতমান ওপৰৰ ফালে গ’লেই পাব সিদিনা ৰাতি সি দেখা পোৱা কোমল চুলিৰে আৱৰি ৰখা কামৰসেৰে পৰিপুৰ্ণ মাকৰ অজান কামগহ্বৰ। যাৰ পানী পিবলৈ মাকে হয়তো তাৰ জেঠাকৰ বাহিৰে কাকো অনুমতি নিদিয়ে।
অলপ ওপৰতেই কোমল বহল তপিনা দুখন যাক সাবটি ধৰিবলৈ তাৰো বৰ মন যায়। মঙহাল ককাল আৰু বগা পিঠিখনেৰে মাকক দেখি সি বৰ আকৰ্ষিত হ’ল।

জেঠাকক মাতিবলৈ কোৱাৰ পিছৰপৰাই মাকে তাৰফালে ঘুৰি চাব পৰা নাই। হয়টো কথাষাৰ কৈ তাই অলপ অসহজ অনুভব কৰিছে। বাস্তৱতত নোৱাৰিলেও ধনৰ চকুযুৰিয়ে সেই সুযুগতে মাকৰ দেহাটো ভৰিৰপৰা মূৰলৈ কেইবাবাৰো চেলেকি পেলালে। ইমানখিনি হোৱাৰ পিছত সি আৰু কেনেদৰে ভাত খাব পাৰে। সি হাত ধুই বহি থকাৰপৰাই জেঠাকলৈ ফোন কৰিলে।
সিফালৰপৰা জেঠাকৰ মাতটো ভাহি আহিল

—-হেল্ল’
—- অহ জেঠা কাইলৈ তই আমাৰ ঘৰলৈ আহিব পাৰিবি নেকি?
—- কিয়?
—- কিবা কিবি কাম আছিল। বেলেগ মানুহ নামাতিলো মায়ে তোকেই মাতিব দিলে কেইদিনমান থকাকৈ।

ধনৰ কথা শুনি জেঠাক অলপ সময় মনে মনে ৰৈ অলপ পিছত ক’লে—

—- থিক আছে দে কাইলৈ ৰাতিপুৱাই গৈ আছোঁ।

তেনেতে মাকে মাত লগালে—-

—– পাৰে যদি আজি গধুলিকৈ আহিবলৈ ক। কাইলৈ পুৱাৰপৰাই কাম কৰিব পাৰিব।

মাকৰ কথা শুনি সি মাকলৈ চালে। এক অবুজ উজ্জলতাই আবৰি ধৰিছে তাইৰ মুখখনত । এখন কৌতূহল ভৰা মুখ। কপাহি চাদৰখনে তাইৰ বুকুৰ এটা শৃংগ ঢাকি ৰাখিছে যদিও আনটো শৃংগই যে ধনলৈ চাই আছে তাই হয়টো পাহৰি গৈছে। সি ক’লে—-

—– মায়ে তোক আজি গধুলিয়ে পোৱাকৈ মাতিছে।

—– থিক আছে দে আজিয়ে পাৰিলে যাম।

কথা শেষ কৰি ধনে ফোনতো কাটি দিলে। মাকে আকৌ তাৰফালে পিছ দি কাম কৰাত লাগিল। মাকৰ কৌতূহল ভৰা মুখখনে তাক আৰু বেছি উত্তেজিত কৰি তুলিলে। যেন জেঠাক অহালৈ বাট চাই পাগলী হৈ পৰিছে তাই। তাৰ কামুক চকুযুৰিয়ে মাকলৈ চাই ৰ’ল। মাক তাৰপৰা দূৰৈত থিয় দি আছে যদিও তাৰ জিভাখনে মনৰ ভিতৰতে মাকৰ দেহটো আকৌ দুবাৰমান চেলেকি পেলালে।
অলপ পিছত সি উঠিব খুজিও ৰৈ গ’ল। উঠিব নোৱাৰে সি। পেন্টৰ ভিতৰত থিয় হৈ থকা তাৰ লিংটোৱে তাক উঠিব দিব খোজা নাই। তথাপিও সি মাকে দেখা নোপোৱাকৈ তৎক্ষণাৎ থিয় হৈ পাকঘৰৰ পৰা ওলাই আহিল। সি বাহিৰত ৰৈ বাহৰ দৰ্জাখনৰ ফাকেৰে ভিতৰলৈ জুমি চালে। সি দেখিলে মাকে সি ওলাই গ’ল নে নাই বুলি এবাৰ দৰ্জাখনৰ ফালে ঘুৰি চাইছে। তাৰপিছত এটা তৃপ্তিৰ হাঁ‌হি মাৰি বুকুখন এখন হাতেৰে পিহি দিলে। অলপ পিছত তাই হাতযোৰ কৰি ক’লে—-

—– হে ভগবান মানুহজন জানো আজি গধুলিয়ে আহে।

এইবুলি কৈ তাই বাচন সামৰাত লাগিল। মাকৰ এনেকুৱা আচৰন দেখি ধনৰ উত্তেজনা তুংগত উঠিল। সি গৈ ঘৰ সোমালগৈ।

সন্ধিয়া সি ঘৰতে থাকিল। তাৰ আজি কলৈকো ওলাই যাবলৈ মন নগ’ল। আচলতে সি মাক আৰু জেঠাকক অকলে লগ হোৱাৰ সুবিধাকন দিব বিচৰা নাছিল। সি মাক আৰু জেঠাকৰ মাজত থাকি দুয়োকে তৰপাব বিচাৰিছিল। তাক ঘৰতে থকা দেখি মাকে এবাৰ ক’লে—-

—– কি হ’ল আজি কলৈকো নাযাৱ নেকি?
—– নাই যাবলৈ মন নাই।

কথাখিনি কৈ সি মাকৰ মুখলৈ চালে। এক অস্বস্তি তাইৰ মুখখনত ভৰি পৰিছে। সি জানে এই অস্বস্তিৰ কাৰন। তাৰ দেউতাক ৮ মান বজাত ঘৰ আহি পাবহি। জেঠাক যদি তাৰ আগতেই আহি পায়হি সি নাথাকিলে মাক আৰু জেঠাক কিছুসময় ঘৰত অকলে থাকিব পাৰিব। যিতো সি একেবাৰেই হবলৈ দিব বিচৰা নাই।

সন্ধিয়া ৭ মান বজাত জেঠাক আহি ঘৰ পালেহি। মাক ভিতৰতে কিবা কৰি আছিল। চাইকেলখন থৈ তেওঁ মোনাখন ধনলৈ আগবঢ়াই সুধিলে—-

—– মাৰ কলৈ গ’ল?
—– আছে ভিতৰত।
—– দেউতাৰাই আহি পোৱা নাই?
—– নাই ৮ টা মানত আহি পাব।

সি মাকক মাত লগালে—-

—–মা জেঠা আহি পালে।
—– বহিবলৈ দেছোন মই কিবা কৰি আছোঁ। ( মাকে ভিতৰৰ পৰাই মাত লগালে)।

সি লক্ষ্য কৰিলে সেই গৰমতো জেঠাকে এটা গেৰুৱা ৰঙৰ কোট পিন্ধি আহিছে। ভৰিত এজোৰ হাৱাই চেন্দেল। হয়টো তাৰ মাকৰ আগত হেণ্ডচাম দেখাবলৈ সেই সাজপাৰ। তাৰ অলপ হাঁ‌হি উঠিল। সি জেঠাকক বহিবলৈ দিলে। এনেতে মাক ওলাই আহিল। মাকে আজি এজোৰ ৰঙা ৰঙৰ মেখেলা চাদৰ পিন্ধি আছে। কপালত এটা দীঘলীয়া ফোঁট। টাইটকৈ পিন্ধা কাপোৰযোৰে মাকক বৰ ধূনীয়া দেখিছে। জেঠাকে তাৰ মাকলৈ এপলক চাই ৰ’ল। মাকে ক’লে—-

—– আহি পালে?
—– ওঁ পালোহি।

তাই তেওঁক বহিবলৈ দি মোনাখন লৈ ভিতৰলৈ গ’ল। জেঠাকে এইবাৰ কাপোৰ বোৰ খুলি চকীখনত বহি লৈ ক’লে—-

—– তই ঘৰতে বহি আছ যে কলৈকো যোৱা নাই নেকি?

মাকৰ দৰে একেধৰণৰ প্ৰশ্নই তাক বৰ আনন্দ দিলে। সি ক’লে—-

—– আজি গাতো বেয়া ওলাই যোৱা নাই।
—– ডেকা ল’ৰা কিনো গা বেয়া হয়। ঘুৰি ফুৰিব লাগে। তোৰ বয়সত মই চাইকেল চলাই কিমান দূৰ ঘুৰি ফুৰিছিলোঁ।

তেওঁৰ কথাখিনিত সি অলপ খং ভাব ফুটি উঠা দেখিবলৈ পালে। সি একো নকৈ মনে মনে থাকিল। অলপ পিছত তেওঁ গা ধুবলৈ গ’ল। গা ধুই অহাত মাকে দুয়োকে চাহ দিলে। মাকে আজি বেছি কথা কোৱা নাই। হয়তো ক’ব পৰা নাই।

৮ মান বজাত দেউতাক ঘৰলৈ আহি পালে। তেওঁক দেখি দেউতাকে খবৰ বাতৰি ল’লে। মাকে আজি সোনকালেই ভাত পানী বনাই আজৰি হ’ল। অলপ পিছত জেঠাকে ধনৰ দেউতাকক ক’লে—-

—– লোকেল চুলাই অলপ আনিছোঁ ধৰিব নেকি?

ধনৰ দেউতাকে হাঁ‌হি মাৰি ক’লে—-

—–পাৰি অলপ, বহু দিন লোকেল খোৱা নাই।

তেওঁ ধনৰ মাকক দুটা গিলাচ দিবলৈ কৈ পিৰা দুখন পাৰি বাৰান্দাত বহিল। জেঠাকে চাইকেলত আৰি থোৱা বেলেগ এটা মোনাৰপৰা বটল এটা আনি ল’লে। ধনৰ মাকে গিলাচ দুটা আৰু আলু ভাজি অকন আনি তেওঁলোকৰ আগত থৈ ক’লে—-

—– মোৰ ভাত হৈছেই বেছি দেৰি নকৰিব।

ধনে সকলো চাই আছিল। সি উঠি গৈ মাকক ক’লে—-

—— মা মোক ভাত দে। মই খাই তপনহঁ‌তৰ তালৈ যাওঁ। আজি তাতে থাকিম।

—— কিয় যাৱ? ( মাকে সুধিলে)

—— নাই এনেই যাওঁ। বহুদিন যোৱা নাই।

তপন তাৰ লগৰ ল’ৰা। সিহঁ‌তৰপৰা ৬ ঘৰ মান এৰি তাৰ ঘৰ। সি ততাতৈয়াকৈ ভাত খাই নিজৰ ৰুমটো তলা মাৰি জেঠাক আৰু দেউতাকক কৈ ওলাই গ’ল। ইফালে দেউতাকৰ নিচা হ’বলৈ আৰম্ভ কৰিছিল। তেওঁ নিচাতে কিবা কিবি বকি আছিল। ধনে ঘৰৰপৰা ওলাই কলৈকো নগৈ পিছফালেদি আকৌ সোমাই ঘৰৰ পিছফাল পালেগৈ। সি মৈখন দাঙি আনি ঘৰৰ মুধত লগাই দিলে। ৰাতিলৈ মাক আৰু জেঠাকৰ মাজত হ’ব ল’গা কামসূত্ৰ চাবলৈ সি এইবোৰ কৰি আছে। দেউতাকহত বহি থকা বাৰান্দাৰ এটা মূৰে বাহৰ বেৰ দিয়া আছে। সি আহি সেই বেৰৰ ফাকেৰে জুমি চালে। মাকে এখন এখন কৈ তিনিখন কাহীত ভাত বাঢ়ি থকা ঘৰৰ ভিতৰত থৈ আহিলগৈ। দেউতাক ভালদৰে বহি থাকিব পৰা নাই । মূৰটো বাৰে বাৰে হাউলি গৈছে। কিন্তু জেঠাকৰ একেবাৰেই নিচা হোৱা নাই। তেওঁ বাৰে বাৰে দেউতাকৰ গিলাচত মদ বাকি দি আছে। অলপ পিছত মাকে আহি ক’লে—-

—– আপোনালোকৰ হোৱা নাই যদি মই গাটো ধুই আঁ‌হো।

—– অ যোৱা। ( জেঠাকে মাকলৈ চাই ক’লে)।

তাই হাতত কাপোৰখিনি লৈ গা ধুবলৈ গ’ল। সময় ১০•৩০ মান হৈছিল। চাৰিওফালৰ ঘৰবোৰ আন্ধাৰ। হয়টো সকলো মানুহ শুই পৰিছিল। দেউতাকৰ অবস্থা একেবাৰে অচল। তেওঁ পৰি যোৱাৰ উপক্ৰম হ’ল। মুখেদি কিবা ভোৰভোৰাই আছে যদিওঁ একো বুজা নাযায়। অলপ পিছত গা ধুই মাক আহি পালেহি। চোতালৰ ৰচীডালত কাপোৰখিনি মেলি দি তাই তেওঁলোকৰ আগত থিয় হ’ল। পিন্ধনত তাইৰ এটা ৰঙা পেটীকোট যিটোৱে কেৱল উৰুলৈকেহে ঢাকি ৰাখিছে। ইচ্চাকৃতভাবে ঢিলাকৈ বুকুত বান্ধি ৰখা পেটীকোটতোৰে পিয়াহৰ ওপৰভাগ ওলাই আছে। বগা ভৰি, বুকু, ডিঙি আৰু মুখমণ্ডলত জিলিকি থকা পানীবোৰে মাকক বৰ আবেদনময়ী কৰি তোলাত অলপো কৃপনালি কৰা নাই। মাকে জেঠাকৰ চকুলৈ চাই ৰ’ল। মুখত কোনো হাঁ‌হি নাই। কিন্তু চকুৱে বহু কথা কৈ গৈছে। জেঠাকেও তাইলৈ থৰ লাগি চাই থাকিল। সিহঁতৰ বাৰান্দাখন চোতালৰ পৰা প্ৰায় ডেৰ ফুট মান ওখ। মাকে চোতালত থিয় হৈ এখন ভৰি বাৰান্দাত উঠাই হাতত থকা গামোচা খনেৰে ভৰিখন লাহে লাহে মচি গ’ল। কিন্তু তাইৰ চকু জেঠাকৰ চকুৰপৰা আতৰ নহ’ল। তাই ভৰিখন তলৰপৰা মচি মচি উৰুলৈকে মচি ল’লে। মাকৰ আবেদনময়ী ৰূপ দেখি ধনৰ অবস্থা বেয়া হৈ পৰিল। জেঠাকেও মাকলৈ চাই কেইটামান খেপ গিলিলে। ধনে মাকৰ কামৰসেৰে ভৰি থকা দুভৰিৰ মাজৰ যোনি গহ্বৰ দৰ্শন কৰিব নাপালে যদিও জেঠাকে যে ওচৰৰ পৰাই সেই দৃশ্য উপভোগ কৰিলে সি বুজি পালে। সি দেখিলে জেঠাকে অলপো নভবাকৈয়ে হাতখন গামোচাৰ তলেৰে ভৰাই নিজৰ লিংগাস্ত্ৰ মোহাৰি আছে। মাকে এইবাৰ আনখন ভৰি উঠাই মচি ল’লে। তেওঁ লাহেকৈ ক’লে—

—– এওঁক ধৰা শুৱাই থওগৈ।

তেওঁ ধনৰ দেউতাকৰ গাত হাত থৈ মাতিবলৈ খোজাত দেউতাক বাগৰি মাটিত শুই পৰিল। ধনৰ মাকে দৌৰি গৈ তেওঁ উঠাবলৈ চেষ্টা কৰিলে। এফালে মাক আৰু এফালে জেঠাকে ধৰি তেওঁক থিয় কৰাই ভিতৰলৈ লৈ গ’ল। কিন্তু তেওঁ পিছফালৰপৰা তাইৰ তপিনাখনত টিপা মাৰি ধৰিলে। মাকে তেওঁৰ হাতখন গুচাই ক’লে—-
—– কি কৰিছে? বাহিৰত আছোঁ এতিয়া।

দুয়ো তেওঁক ধৰি ভিতৰলৈ লৈ গ’ল। ধনৰ বুকুখন কপিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে। কাৰন এতিয়াহে আচল দৃশ্য ভিতৰত আৰম্ভ হ’ব। সি গৈ লাহেকৈ কোনো শব্দ নকৰাকৈ মৈখনত উঠি মুধচৰ জোলোঙাৰে ভিতৰলৈ চালে। তেওঁলোকে দেউতাকক নি বিচনাত শুৱাই দিলে। জেঠাকৰ চকুত কামনাৰ জুই দপদপাই জ্বলি আছিল। তেওঁ যেন ৰব পৰা নাই। গামোচাখন তম্বুৰ দৰে থিয় হৈ পৰিছিল। মাকে বিচনাৰ ওপৰলৈ উঠি গৈ দেউতাকৰ হাত ভৰিবোৰ ভালদৰে ৰাখি শুৱাই দিলে। জেঠাকে ওলাই গৈ বাহিৰৰ দৰ্জাখন লক কৰি আহিল। আহি তেওঁ তাইৰ তপিনাত জোৰকৈ এটা থাপৰ মাৰিলে। তাই আহহহহহহহ বুলি চিঞৰি উঠি ক’লে—-

—–কি কৰিছে সাৰ পাব।
—– কেনেকে সাৰ পাব? ই আৰু আজি সাৰ নাপাই একেবাৰে ৰাতিপুৱাহে উঠিব। মদৰ লগত টোপনিৰ টেবলেট খুৱই দিছো তাক।

এইবুলি কৈ তেওঁ ধনৰ দেউতাকৰ গালত এটা চৰ মাৰিলে। তাই তেওঁক বাধা দিলে। কিন্তু তেওঁ তাইৰ বাধা নামানি আৰু চাৰি পাঁ‌চটা মান চৰ দিলে। তাৰ পিচতো দেউতাক সাৰ নোপোৱাত তাই অলপ সকাহ পালে। তথাপি তাই তেওঁ ভালদৰে শুৱাবলৈ বিচনাত আঠু কাঢ়ি গাৰুটো মূৰৰ তলত সোমোৱাই দিলে। জেঠাকে তাইলৈ অলপ দেৰি চাই লৈ তাইৰ তপিনা দুখন দুহাতেৰে পিহিবলৈ ধৰিলে। তাই বাৰে বাৰে হাত দুখন গুচাবলৈ যত্ন কৰি থাকিল। এইবাৰ তেওঁ তৎক্ষণাৎ তাইৰ পেটীকোটৰ তলত মূৰতো সোমোৱাই দিলে। মাকে হাতেৰে তেওঁৰ মূৰটো ঠেলি দিলে যদিও তেওঁ নিজৰ কামত ব্যস্ত থাকিল।। ধনে দেখিলে মাকে চকু মুজি উঠ দুটা কামুৰি আঠু কাঢ়ি আছে আৰু পিছফালে পেটীকোটৰ তলত জেঠাকৰ মূৰতো লৰি আছে। তেওঁ মাকৰ উৰু দুটাত জোৰকৈ খামুচি ধৰিছে। মুখেৰে চপ চপ শব্দ ওলাই থকাত ধন উত্তেজিত হৈ পৰিল। প্ৰায় ২ মিনিটমান পিছত জেঠাকে মূৰতো উলিয়াই আনিলে। তেওঁৰ নাক মুখ গোতেই পানীৰে ভিজি আছিল। সেয়া আন একো নাছিল সেয়া আছিল মাকৰ কামৰস। জেঠাকে ওঠতো দুবাৰমান চেলেকি মুখখন গামোছাৰে মচি ল’লে। মাক লাহেকৈ বহি লৈ ক’লে—-

—– মাৰি পেলাব দেখোন মোক।

—– ইমান দেৰি যে মোক তৰপাই ৰাখিছ তাৰ মজা এতিয়াহে দিম।

এইবুলি তেওঁ তাইক থিয় কৰাই লৈ একে টানে পেটীকোটতো ফালি পেলালে। তাই নাঙঠ হৈ পৰিল। তায়ো তেওঁৰ গামোছাখন খুলি জাঙিয়াতো নমাই দিলে। ক’ল টান বাৰিডাল তাইলৈ ৰ লাগি চাই আছিল। তাই সেইডাল খামোচ মাৰি ধৰি বহি লৈ চুমা খাবলৈ ধৰিলে আৰু ওপৰলৈ উঠাই ওলমি যোৱা গুটি দুটা মুখত সোমোৱাই ল’লে। বহু সময় চুহাৰ পিছত তাই বাৰিডাল মুখত ভৰাই লাহে লাহে চুহিবলৈ ধৰিলে। জেঠাকে ক্ৰমান্বয়ে স্পীড বঢ়াই দিলে। মাকৰ মুখেৰে কক কক শব্দ ওলাই থাকিল। মাজে মাজে তাই বাৰিডাল উলিয়াই দীঘল দীঘল উশাহ লৈ আকৌ মুখত ভৰাই লয়। তাইৰ মুখেৰে ওলোৱা পানীয়ে বাৰিডাল ভিজাই পেলাইছিল। এইবাৰ তাই উঠি ক’লে—-

—– বলক সেইটো ৰুমলৈ যাওঁ।

তাইৰ কথা শুনি তেওঁ তাইৰ ডিঙিতোত টিপা মাৰি ধৰি মুখখন চেলেকি চেলেকি ক’লে—-

—– যোৱাবাৰ আহোতেই কৈছিলোঁ তোক এইবাৰ গিৰিয়েৰৰ কাষতেই গিৰিয়েৰৰ বিচনাতেই ওৰে ৰাতি চুদিম। তোক আজি এৰাত নাই মই।

কামনাৰ জ্বালাত তুমি গুছি কেতিয়া তই হ’লগৈ তেওঁ গমেই নাপালে। তেওঁ তাইক গিৰিয়েকৰ কাষত বিচনাত শুৱাই দি গোতেই দেহাটো এবাৰ পিহি চাই সুধিলে—-

—– মোৰ মোনাখন ক’ত?
—– সেইটো ৰুমতে আছে। ( তাই কাষৰ ৰুমটোলৈ দেখুৱাই ক’লে।

তেওঁ কাষৰ ৰুমটোলৈ গ’ল। তাই বিচনাত পৰি থাকিল। ধনে মাকলৈ চালে। এক সুন্দৰ দেহৰ অধিকাৰি তাৰ মাক আবেদনময়ী ভংগীমাত দেউতাকৰ কাষত পৰি আছে। তাইৰ কোমল বগা দেহ। যেন মাখনেৰে বনাইছে দেহটো। ডাঙৰ পিয়াহ দুটা টনটনীয়া হৈ ফুলি আছে। বুচৰ উপৰত কমকৈ অলপ চুলি। দেখিলে মৰম লগা। তাই তেওঁ অহালৈ বৰ আগ্ৰহেৰে বাট চাই ৰ’ল।
অলপ পিছত তেওঁ হাতত এটা পানীৰ দহটকীয়া বটল লৈ ভিতৰলৈ আহিল। ভিতৰত ৰঙা ৰঙৰ কিবা আছে। তাই সুধিলে—-

—– কি এইবোৰ?
—– এয়া খাটি মৌ।

এইবুলি কৈ তেওঁ বটলতো বিচনাত থৈ তাইৰ ভৰিৰ আঙুলিৰপৰা আৰম্ভ কৰি গোতেই গাটো চেলেকিলে। তাইৰ পিয়াহ দুটা কামোৰি ৰঙা কৰি দিলে। তাই কেবল আহহহহহহ অহহহহহহহহহ কৰি কেকাই থাকিল। এইবাৰ তেওঁ তাইক আঠু কাঢ়িবলৈ দিলে। তাই আঠু কাঢ়ি দিয়াত বহল তপিনা দুখনৰ মাজত ফুটাটো ধনে দেখিবলৈ পালে। ধনৰ দেহত এক শিহৰন জাগি উঠিল। সি দেখিলে জেঠাকে বটলতো খুলি এখন হাতেৰে পোকৰৰ ফুটাতো অলপ মেলি ধৰি মৌ অলপ ঢালি দিলে । মৌ বৈ গৈ বিচনাত পৰিলগৈ। তেওঁ বৈ অহা মৌখিনি আঙুলিৰে উঠাই নি পোকৰৰ ফুটাতোত সোমাই দিলে। বাৰে বাৰে তেওঁ আঙুলিত মৌ লগাই ফুটাতোত সোমাই দিলে। তাৰপিছত তেওঁ আঙুলিতো চেলেকিন হাউলি পোকৰখন চেলেকিলে। মাকে আহহহহহ উহহহহহহ কৰি থাকিল। অলপ পিছত তেওঁ জোৰকৈ এটা হুপা মাৰিলে। তাৰ মাক জোৰকৈ চিঞৰি উঠিল। তেওঁ আৰু দুবাৰমান হুপা মৰাত ধনৰ এনে লাগিল যেন ভিতৰত সোমাই দিয়া মৌখিনি গোতেই জেঠাকে হুপি হুপি উলিয়াই আনি মুখত ভৰাই ল’লে। মাক তলমুৱাকৈ পেট পেলাই বিচনাত শুই পৰিল। জেঠাকেও তাইৰ দুয়ো কাষে আঠু কাঢ়ি লৈ ঠিয় হৈ থকা বাৰিডাল পোকৰত লগাই দিলে। ধনে দেখিলে কাষত দেউতাক শুই আছে আৰু মাকে সেইখন বিচনাতে বেলেগ মানুহ এজনক নিজৰ দেহৰ সোৱাদ দিছে। মনত কোনো দোষী ভাৱ নাই। জেঠাকে বাৰিডালত অলপ থু লগাই পিচল কৰি লাহে লাহে পোকৰত সোমাই দিলে। মাকে গাৰুটো খামোচ মাৰি ওঠ কামোৰি ধৰিলে। তেওঁ লাহে লাহে বাৰিডাল সোমোৱাই তাইৰ গাত শুই পৰিল। পিয়াহ দুটা খামুচি ধৰি তেওঁ জোৰ জোৰকৈ খুন্দিয়াবলৈ ধৰিল। মাকৰ কোমল তপিনাত খুন্দা লাগি থাপ থাপ থাপকৈ শব্দ হবলৈ ধৰিলে। অলপ দেৰিৰ পিছত তেওঁ তাইক ওপৰ মুৱাকৈ শুৱাই লৈ বুচত তিনিটা আঙুলি ভৰাই ওলোৱা সোমোৱা কৰি বাৰিডাল বুচত একে হেচাতে ভৰাই দিলে। মাক চিঞৰি উঠিল। তেওঁ তাইৰ ভৰি দুখন কন্ধত লৈ চুদিবলৈ ধৰিলে। মাজে মাহে কলাফুল আৰু ভৰিৰ তলুৱা দুখন তৃপ্তিৰে চেলেকিলে। দুয়োৰে মুখেৰে ওলাই আহিল—-

—– অহ নৰেন মোৰ বুচত পানী পেলাই মোৰ পেট ভৰাই দিয়ক। মোক সৰু নৰেন লাগে আপোনাৰপৰা।

—— অহ সৰলা তোক যিমান নৰেন লাগে সিমান দিম। তোক যিমান চুদিলেও হেপাহ নপলাই মোৰ।

—– মোৰো আপোনাৰ বাৰিৰ হান খাই থাকিলেও হেপাহ নপলাই। মন যায় যেন মোক দিনে ৰাতিয়ে এনেদৰেই চুদি থাকিব। আহহহহহহজ্জ ঘৰৰ বাহিৰে ভিতৰে, চোতাল বাথৰুম পাকঘৰ চবতে যেন এনেদৰেই চুদি থাকিব।

—— হ’ব সৰলা এইবাৰ যিমান দিন থাকিম সিমান দিন তোক সুযুগ পালেই চুদিম। তই কেবল তোৰ পুতেৰক বাহিৰলৈ পঠাবি।

—— সি থাকিলেও মোক চুদিব লাগিব আপুনি। সি দেখা পালেও মোক আপুনি চুদি থাকিব লাগিব নৰেন। আপোনাৰ চুদন খাবলৈ পালে মই কালৈকো কেৰেপ নকৰো। আহহহহহহহহহ।

—— আহহহহহহহ সৰলা।

জেঠাকে এটা চিঞৰ মাৰি বাৰিডাল ওলিয়াই তাইৰ পেটত পানীবোৰ পেলাই দিলে। তেওঁ কলা প্ৰকাণ্ড বাৰিডালত বগা বগা বিৰ্য্য লাগি আছিল। তেওঁ তাইৰ কাষত শুই পৰিল। দুয়ো দীঘল দীঘলকৈ সন্তুষ্টিৰ নিশাহ এৰিলে। ধনে ভাবিলে কাম বাসনা কেনেকুবা বাৰু ! সহজ সৰল তাৰ মাকৰ মুখত কাম বাসনাৰ বাবেই কি কি কথা যে ওলাইছে। তাৰ পেন্টতো ইতিমধ্যেই তিতি গৈছিল। সি দুবাৰ হস্তমৈথুন কৰি নিজক সন্তুষ্ট কৰি তুলিছে।

অলপ পিছত মাক আৰু জেঠাক উঠি কাপোৰ পিন্ধি বাহিৰত হাত মুখ ধুই আহি ভাত খাই ল’লে। সিও ওপৰৰপৰা নামি আহি মনে মনে নিজৰ ৰুমতো খুলি বিচনাত পৰিলগৈ।

পিছদিনা সি উঠে মানে জেঠাকে বেৰৰ কাম আৰম্ভ কৰি দিছিল।

———————সমাপ্ত——————-