সন্ধিয়া ৰাধিকাই বাথৰুমৰ পৰা আহি তিতা কাপোৰেৰেই সোমালহি বেডৰুমত, বাথৰুমৰ কাষতেই সিহঁতৰ বেডৰুম আৰু পাকঘৰ। জুপুৰী টাইপৰ টিনপাতৰ ঘৰটোৰ গাতে বৰা চাচাৰ ঘৰ আৰু চুবুৰীটোৰ ১০ ঘৰ মানুহ লগালগিকৈ বাস কৰে।
ৰাধিকাৰ বয়স তেতিয়া ১৬, ঘটনাটো হ’ব আজিৰপৰা ২০ বছৰমান আগৰ।ৰাধিকাৰ এটা ওচৰ চুবুৰীয়া প্ৰেমিক হীৰেন বৰগোহাঁইৰ বয়সো প্ৰায় ওচৰা-ওচৰি কিন্তু হীৰেন অলপ চেক্স বলিয়া ।
হীৰেনে সেইদিনা ৰাধিকাৰ গা-ধোৱা সময়ত তাইৰ শোৱাৰুমৰ খিৰিকীৰ কাষত মাটিৰ বেৰখনৰ ফুটাটোৰে জুমি ৰেডিহৈ আছিল আনদিনাৰ দ্বৰে। সন্ধিয়া হোৱা বাবে হীৰেন কলগছৰ আঁৰত সহজেই লুকাই ৰৈ আছিল।
ৰাধিকাৰ সুষ্ঠ নিতম্ব, বগা ধকধকীয়া সম্পূৰ্ণ শৰীৰৰত গাভৰু দেহৰ অলপ তললৈ দোঁ খাবলৈ বিচৰা স্বাস্থ্যবান দুদুকিটা আজি হীৰেনৰ আগত, হীৰেনৰ কনিৰ আগত মালপানী ওলাই ৰেডি, সি মুঠি মাৰি ধৰে তাৰ কঠিন কনিটো।
ককালৰ ওপৰত আহি পৰা ভিজা চুলিকোচাৰে সৈতে কুন্দত কটা চকুযুৰীৰ আকৰ্ষণ হীৰেনৰ বাবে জীৱনৰ উদ্দেশ্য, আবেগ- অনুভূতি তথা এক প্রেমেই আছিল।
হীৰেনে তাৰ পেন্টৰ ভিতৰৰ পৰা কনিটো ওলিয়াই ওওওও বুলি হাত মাৰিবলৈ ধৰিলে। ৰাধিকাই চুলি কোছা তাইৰ চাডৰ এখনেৰে মোহাৰি চুলিৰ ওপৰত পকাই থৈ দিয়ে।
বাহিৰত সেই সময়ত ৰাধিকাৰ ককায়েক ৰাজীৱে ঘৰৰ গাই গৰু কিজনীক ওচৰৰ পথাৰৰ পৰা লৈ আহি আছিল।
ৰাধিকাই তাইৰ বুকুৰ ধুনু গাখীৰ কিটাৰ ওপৰত বান্ধি ৰখা ভিজা চাডৰখন খুলি দিয়ে। হীৰেণে সুকোমল দুদু কিটা, ৰাধিকাৰ বগা পেটৰ তলত ক’লা নোমখিনি দেখা তাৰ পাই সপোন যেন লাগে।
হাতৰ মুঠিত হীৰেণ চুডাৰুৰ কনিটো প্ৰাণ পায় ওঠে।ৰাজীৱে গৰু কিজনীক সিহঁতৰ সৰু ঘৰটোৰ আগতেই অলপ ঠাইত ৰাখে এখন চালিৰ তলত।
সেই সময়ত এটা কুকুৰে আন এটা পলৰীয়া কুকুৰক খেদি অহাত গৰুকিজনীয়ে ভয়তে ৰাজীৱৰ সোঁহাতে থকা ৰাজীৱ-গোপালহঁতৰ ঘৰৰ মাজৰ কলগছ কিজোপাৰ ফালে পিছফাললৈ মাৰে দৌৰ!
হীৰেনে দৌৰি অহা গৰুকিজনীলৈ চাই সিও পিছফাললৈ লগালে দৌৰ। কুকুৰকিটা স্পীডত পাৰহৈ গ’ল কিন্তু মৰণত শৰণ দি গৰুকিজনী আৰু হীৰেন পিছফালে গৈ থাকিল।
পিছফালে আগলৈ আধা পুত যোৱা অলপ গেলেকনী আৰু বাঁহৰ বেৰা দিয়া পায়খানা এটা। হীৰেনে শুনিলে পিছফালৰ ৰাস্তাইদি আহি থকা ৰাজীৱৰ মাত, ” কমলা আহ আহ!”
হীৰেনে ফচাতকৈ বাথৰুমৰ ৰাস্তাইদি ৰাধিকাৰ ৰুম পালেগৈ। সেই সময়ত ৰাধিকাই পেটিকোেটটোেত এটা ভৰি ভৰাইছিলহে মাথোঁ। তাইৰ মুখ মেল খাই গ’ল, কি হ’ল ধৰিবৈ নোৱাৰিলে!
দুদূকিটা ধাকোতে তাইৰ পেটিকোটটো আকৌ সুলকি পৰিল। তাইৰ গোটেই ধুনীয়া বগা টিকাটো, মঙহাল কৰঙণ, বুচৰ ক’লা নোমখিনি হীৰেণৰ বাবে তেতিয়া এক ভয়ঙ্কৰ অগ্নিপৰীক্ষাৰ দ্বৰে হৈ পৰিল।
সি তাইক গবা মাৰি ক’লে, ককায়েকে পিছফালে আহি আছে, সি বিছনাৰ তলত লুকাব!
ৰাধিকাই যদিও হীৰেণক পাট্টা দিয়া ছোৱালী নাছিল সেইসময়ত এটা নিৰপৰাধী ল’ৰাক তাই বচাবলৈয়েই তাই নঙঠা শৰীৰেৰেই পাছফালৰ দৰজাখন লগাই হীৰেনক বিছনাৰ তলত লুকাবলৈ সহায় কৰে।
তাইৰ লপালপ টপিনাকিটা ঘঁহনি খোৱাতো পাছফালৰ পৰা হীৰেনে লাইভদেখা পাই। আকৌ ঘূৰি আহোঁতে তলৰ পৰা ক’লা নোমৰ গিদাৰ তলৰ অংশখিনি এজনী গাভৰুৰ ফ্ৰীতে দেখা পাই হীৰেনৰ কনি উঠি তাক চুডাৰুৰ শক্তি প্ৰদান কৰে।
হীৰেনে সেই বিপদৰ সন্ধিক্ষণতো কিন্তু ৰাধিকাৰ ওলঙ্গ শৰীৰটোক বিছনাৰ তলৰ পৰা বিছনা ছাডৰখন ডাঙি সম্পূর্ণ ওপভোগ কৰিলে। বগা বগা দুদুকিটাই গোটেই ৰুমতেই পোহৰ বিলাই আছিল।
ৰাধিকাই বিছনাৰ ছাডৰ ডাঙি তাক সুধিলে, “তুমি পিছফালে কি কৰি আছিলা?”
ৰাধিকাই সেইসময়ত চৰম উত্তেজনাত পাহৰি গৈছিল যে তাই বস্ত্রহীন হৈ এটা কামাতুৰ হাড় গৰুৰ আগত কথা পাতি আছে!
হীৰেনে ভয় খোৱাৰ এক্টিং কৰি তাইৰ গোেল মসৃণ আযুঁত ধৰি ক’লে,” প্লিজ ৰাধিকা আজি মোক বচাই দিয়া, তোমাক চব কম!”
ৰাজীৱে বাহিৰৰ পৰা ভনীয়েকক ক’লে,” ৰাধি মই দোকানৰ পৰা বস্তুকিটা লৈ আহোঁ, যা যা হেই হেই!”, গৰুকিটাক পিছফালৰ ৰাস্তাইদি বাহিৰলৈ লৈ গ’ল।
ৰাধিকাই ক’লে,” আঁ ভায়া হ’ব! তই আহিলে চাহ বনাম ।”
ৰাধিকাই কথাকিটাকৈ থাকোতে মুখখন ঘৰৰ বাহিৰত থকা ককায়েকৰ ফালে ঘূৰাই উত্তৰ দিওঁতে ৰাধিকাৰ দুদুকিটা তাইৰ আঠুত পিটিকা খাই নিপুলটো হীৰেণৰ বুঢ়া আঙুলিটোত অলপ লাগি যায় ।
ৰাধিকা বহি দিয়াত গোটেই বুচখনৰ সৈতে তলৰ পকৰ গিদাই এক প্রকাণ্ড আকাৰৰ ফাট মেলা বুচৰ তৈয়াৰ কৰিছিল। ধুনীয়া গোন্ধে হীৰেনৰ মন প্ৰাণে ৰাধিকাক পাবলৈ উত্ৰাৱল কৰি তুলে।
ৰাধিকাই ওলমি যোৱা দুদুকিটালৈ বিচনা চাডৰখন ডাঙি হীৰেনৰ হাতত ধৰি ক’লে,” ওলাই আহাঁ বাহিৰলে।” ৰাধিকাৰ দুদুকিটা চাই হীৰেন ওলাই আহে।
“তুমি মোক আজি বচাই দিলা, ৰাধিকা, তুমি বহুত ভাল, তুমি যিমান ধুনীয়া তাতকৈ তোমাৰ মনটো তাতকৈ বেছি ভাল ৰাধিকা !”, হীৰেনে আবেগ ভৰা সুৰত ৰাধিকাৰ দুইহাতত ধৰি ক’লে।
ৰাধিকাই সেই মূহুৰ্তত আচলতে হীৰেনক বচাবলৈ বিচাৰিছিল কাৰণ নহ’লে তাইৰ বদনাম ওচৰ চুবুৰীয়া সকলে এনেই বদনাম কৰিলে হ’য়। ৰাধীকাৰ ওলঙ্গ শৰীৰটোক ওচৰত পাই হীৰেনৰ দীঘল ৭ইন্ষিৰ কনিটো সম্পূর্ণ খাঢ়াহৈ গৈছিল!
সি ৰাধিকাৰ গালত ধৰি ৰাধিকাৰ কথা বন্ধ কৰি ক’লে,” তোমাক আজি লগ পাবলৈ মই পাছফালে আহি আছিলো তেতিয়াই এইবোৰ হ’ল!”
ৰাধিকাই ক’লে,” মোক ইমান ভাল পোৱা! ইমান দিনে কিয় কোৱা নাছিলা?”
ৰাধিকাই হীৰেনৰ চুলিকোচাত ধৰি তাৰ মুখখন তাইৰ পিহাকিটাৰ মাজত হেঁচি ধৰে।
ৰাধিকাই ক’লে,” ভাল পালে ক’ব লাগে, এতিয়া কিবা কৰা যদি কৰা আৰু সোনকালে পাছফালৰ ৰাস্তাইদি গুচি যোৱা, দাদা আহিবৈ।”
হীৰেনে তাইৰ দুদুকিটাৰ নিপুলকিটা চুহি টপিনাকিটাত ধৰি তাইক মজিয়াত শুৱাই দিলে। গা ধুই অহা শীতল শৰীৰত যৌৱনৰ জুইৰ উত্তাপে হীৰেন ৰাধিকাক গলাই একেলগ কৰি পেলালে।
হিন্দীভাষী ৰাধিকাই অসমীয়া কথাই বেছি কৈছিল কিন্তু কথাবোৰ সোৱাদ ভৰা হৈ গৈছিল তাইৰ উতলা যৌৱনটোত । তাই ক’লে,” তুমি মোক ভাল পোৱানে চেক্স ভাল পোৱা?”
হীৰেনে ক’লে,” তুমি মোক বেছি ভাল পোৱা তোমাৰ কথাত বুজি পাইছো, মইতো তোমাক ভাল পাওঁ বুলিয়েই কবলৈ আহিছিলো!”
“আআআ, অঅ সোমাইছে হীৰেন “, ৰাধাই ক’লে। হীৰেনৰ কনিটোক ৰাধিকাই তাইৰ ৰসে চৌ চৌ বুচখনত সম্পূৰ্ণ ভৰাইলৈ চেপিবলৈ ললে। তাৰ ককালত ভৰিকিটাৰে খামুচি ধৰে আগৰে পৰাই চিনাকিৰ দ্বৰে।
গাভৰু দেহাৰ ভোক পলোৱাবলৈ ৰাধিকাইও বিচাৰি আছিল কিন্তু ছোৱালীয়ে কেনেকৈনো কয় মনৰ কথাবোৰ ! গতিকে ছোৱালীৰ মনটো বুজি পাবলৈ এটা যুগ লাগে।
হীৰেনৰ কনিটো আগতকৈ আৰু মোটা, দীঘল হৈ পৰিছিল ৰাধিকাক চুডিবলৈ পায়!” জুমি চোৱা ছোৱালী এজনীক যেতিয়া ভুলক্রমে সহজে চুডিবলৈ পোৱা যায় তেতিয়া যিকোনো কামুক ল’ৰা এটাই নিজকে কিমান ধৰি ৰাখিব!
পানীৰে চপচপ হৈ থকা বুচত হীৰেনৰ ঘপাঘপ, ” ফচক ফচক ফচক, আই লাভইউ ৰাধিকা, তুমি ফুৰিবলৈ ওলাবানা মোৰ লগত ব্যে!”
ৰাধিকাই ক’লে,” ভায়াই যতে ততে যাব নাদিয়ে ন’? আজি কৰিলা নহয়, খুচ হৈ যোৱা না !”
বাহিৰত ৰাজীৱে আহি গৰুকিটাৰ ওচৰত খেৰ অলপ জ্বলাই ধোঁৱা দি ক’লে,” তহঁতি আৰাম কৰ এতিয়া, ৰাধি এক বাল্টি পানী আনচোন।”
ৰাধিকাৰ ইতিমধ্যে মালপানী ওলাইছিল, হীৰেনে ক’লে,” ক’ত পেলাম?”
ৰাধিকাই কাপোৰ পিন্ধি পিন্ধি মুখত হীৰেনৰ কনিটো ভৰাই লয়।”আআআআ, ওওও ওলাইছে!”,
হীৰেনে ৰাধিকাৰ মুখত পেলাই ক’লে,” আকৌ আহিম!”
ৰাধিকাই ক’লে,” মাৰিব খুজিছা নি? আজি খাই দিলো, তোমােকযে ভাল পাওঁ সেইকাণে, মোক বিয়া পাতিবলৈ দম আছে যদি বিয়া পাতি লৈ যাবা !”
হীৰেনে পাছফালৰ ৰাস্তাইদি ওলাই বেৰৰ কাষতে ৰাজীৱ ভিতৰ অহালৈ চুপলৈ ৰৈ থাকে।
ৰাধিকাই পানী বাল্টি দি ককায়েকক ক’লে,” ভায়া জন্ডি আহকনা, চাহ খাবলে ৰৈ আছো তেতিয়াৰ পৰা ।”
ৰাজীৱে হাত ভৰি ধুই ভিতৰ সোমাই গ’ল, ৰাধিকাই ধুনীয়া ধূপ জ্বলাই থৈছিল ভগৱানৰ ফটোখনৰ ধূপদানীত !”
ৰাজীৱে ক’লে, মা দেউতা মৰাৰ পাছত তয়েই মোৰ ঘৰখন চম্ভালি আছ, তোৰ বিয়া হ’লে মই বহুত অকলশৰীয়া হৈ যাম !”
“তই ভাবি আনিলেহে মই বিয়া হ’ম, বুজিছ ভায়া !”, ৰাধিকাই ক’লে।
