লখীমী বোৱাৰী ১

ঘৰখনত অকলে থাকি আমনি লাগিছিল পৰীৰ। গিৰিয়েক চাকৰিসুত্রে বেংগালুৰুলৈ যোৱাৰ পাছত চাৰিমাহ আগতে বিয়াহৈ অহা পৰী খুবেই অকলশৰীয়া হৈ পৰিছিল। পৰীৰ শহুৰেকো কেনিবা ওলাই গৈছিল। ঘৰখনত অন্য কোনো প্রানী নথকাত তাই উপায়হীন হৈ বিছনা খনতে পৰি আছিল। ইফালে সন্ধিয়াও হৈ আহিল। শহুৰেক আহি নোপোৱাত পৰীয়ে ৰাতিৰ ভাত কেইটা সোনকালে বনাই মেলি আজৰি হোৱাৰ কথাই ভাবিলে। পৰীয়ে ভাত বনাই থাকোতে শহুৰেকো আহি ঘৰ পালে।

ন’ মান বজাত ভাত খাই পৰী বাচন বৰ্তন সামৰি বেডৰুমলৈ গ’ল আৰু পৰীৰ শহুৰেক দত্ত TV ত নিউজ চাবলৈ বহিল। বেডৰুমৰ বিছনাখন বাগৰ দিয়াৰ লগে লগে পৰীক যেন নিসংগতাই আবৰি ধৰিলে। মানুহ নথকা ঘৰখনত গিৰিয়েকৰ দুবাহুৰ মাজত কটোৱা সময়বোৰে তাইক আমনি কৰিবলৈ ধৰিলে।তাইৰ ২৫ বছৰীয়া ভৰ যৌৱনপ্ৰাপ্ত দেহাটোৰ খলা বমা বোৰত তাইৰ গিৰিয়েকৰ উস্ম স্পৰ্শবোৰে তাইৰ শৰীৰত ক্ৰীয়া কৰিবলৈ ধৰিলে।

লাহে লাহে তাইৰ মনত ছেক্সৰ বাসনা জাগি উঠিল। গাৰু এটা বুকুত সাবতি তাই গিৰিয়েকৰ লগত পাৰ কৰা সময়বোৰ মনত পেলাবলৈ ধৰিলে। কিছুসময় পাছতে তাইৰ চিলমিলিয়া টোপনি আহিল।হঠাৎ পৰীয়ে অনুভব কৰিলে যেন তাইৰ ভৰিৰ আঙুলি কেইটাত কিহবাই কুটকুটাই আছে, সপোন নে দিঠক পৰীয়ে ধৰিব নোৱাৰিলে, কিন্তু লাহে লাহে যেন স্পর্শটো উজাই আহি তাইৰ কলাফুল পালে।

পৰীয়ে চক খাই ঘকমককৈ উঠি বহিল। আন্ধাৰত তাই খেপিয়াই চাই মানুহ এজন লগ পালে আৰু চিয়ৰিব খোজোতেই মানুহ জনে তাইৰ মুখত সোঁপা মাৰি ধৰি কলে, “বোৱাৰী, এয়া মইহে”।

বিষ্ময়ত পৰী বাকৰুদ্ধ হৈ গ’ল, ততাতৈয়াকৈ লাইট জ্বলাই তাই দেখিলে যে, তাই শহুৰেক দত্ত তাইৰ বিচনাত বহি আছে।”দেউতা, আপুনি এয়া কি কৰিছে?” পৰীয়ে আছৰিত হৈ কলে।

দত্তই দীঘলীয়া উশাহ এটালৈ কলেঃ বোৱাৰী, তোমাৰ শাহু মৰাৰে পৰা মই বৰ অকলশৰীয়া হৈ পৰিছো, নিজক চম্ভালিব নোৱাৰি মই আজি বহুত ডাঙৰ ভুল কৰিবলৈ ওলাইছিলো, দত্ত অলপ অসহজ হৈ পৰিল।

দত্তৰ মনৰ ভাৱ বুজি পৰীয়ে মিছিকিয়াই হাঁহি কলে, নিসংগতাত টো মইও ভুগি আছো দেউতা, মইও বিচাৰো আপোনাৰ সান্নিধ্য, আপুনি একো ভুল কৰা নাই, এইবুলি কৈ পৰী দত্তৰ দুবাহুৰ মাজত সোমাই পৰিল।

পৰীৰ গাভৰু দেহৰ পৰশত দত্তৰ পুৰুষত্ব বহুদিনৰ মুৰত পুনৰ জাগ্ৰত হৈ পৰিল। তেওঁ পৰীক গালে মুখে চুমা খাবলৈ ধৰিলে। পৰীও লাহে লাহে গৰম হবলৈ ধৰিলে। থিয় দি থাকিয়ে দত্তই পৰীৰ গোলাপ ৰ পাহি যেন ওঁঠ দুটাত নিজৰ ওঁঠ দুটা গুজি দি, তাইৰ তলৰ ওঁঠটো চুপিবলৈ ধৰিলে। পৰীও তাইৰ হাতখনেৰে দত্তৰ ধুতি ৰ তলেদি ভৰাই বাৰিদাল খামোচ মাৰি ধৰিলে। পৰীৰ হাতৰ পৰশ লগাৰ লগে লগে দত্তৰ হাথিয়াৰ ফনফনাই থিয় হৈ গ’ল।

দত্তই লাহে লাহে ধুতি খন খুলি দি বোৱাৰী য়েকৰ আগত উলংগ হৈ পৰিল। ৬৫ বছৰীয়া, কিন্তু আটিল দেহা আৰু ছয়ফুট ওখ দত্তৰ বাৰিৰ ছাইজ দেখি পৰীৰ মুখ মেল খাই গ’ল। প্ৰায় ৯ ইঞ্চি দীঘল আৰু মোটা, মাগুৰবৰনীয়া বাৰিদাল তাইৰ গিৰিয়েক ৰ তুলনাত প্ৰায় দুগুন ডাঙৰ আছিল। তাই বিছনাত বহিলৈ বাৰিদাল মুখত ভৰাই চুহিবলৈ ধৰিলে। দত্তৰ বাৰিদালৰ আগটো আছিল প্রায় সৰু সুৰা আপেল এটাৰ সমান, তেওঁ পৰীৰ চুলিকোচাত ধৰি বাৰিদাল যিমানপাৰে পৰীৰ মুখৰ ভিতৰলৈ হেচি সোমাই দিবলৈ চেষ্টা কৰি আছিল। বাৰিদাল গৈ পৰীৰ প্ৰায় ডিঙিত লগাত তাইৰ মুখৰ পৰা ওৱাক ওৱাক শব্দ বাহিৰ হৈ গৈছিল।

ইফালে দত্তৰ বাৰিৰ ছাইজ দেখি পৰীও ৰোমাঞ্চিত হৈ পৰিছিল, আজিৰ চুদনত যে তাইৰো বুছ ছেদেলি ভেদেলি হৈ পৰিব এইটো বুজি পাই তাইৰো উশাহ গৰম আৰু ছুটি হৈ আহিছিল। তাই পৰম তৃপ্তিৰে দত্তৰ বাৰিদাল চুহাৰ লগতে মাজে মাজে তেওঁৰ অমৰাৰ দৰে ওলমি থকা গুটি দুটাও চেলেকি আছিল।পৰম আমেজেৰে চকু মুদি বাৰি চুপাই থকা দত্তই লাহে লাহে পৰীৰ ছাদৰ খন খুলি দি, ব্লাউজৰ ওপৰেৰেই পিয়াহ দুটা তিপিবলৈ আৰাম্ভ কৰিলে। পৰীৰ পিয়াহ দুটা বৰ ডাঙৰ নাছিল, ৩৪ ছাইজৰ ব্রা পিন্ধিছিল তাই।

দত্তই তিপি থাকোতে পৰীয়ে পিন কেইটা খুলি বুকুখন তেওঁৰ আগত উন্মুক্ত কৰি কৰি দিছিল। দত্তই পৰীৰ ব্লাউজটো খুলি মজিয়াত দলিয়াই দিছিল, ৰঙা ব্ৰা পৰিহিতা পৰীক দেখি তেওঁৰ চকু চমকি উঠিছিল। একেটানে তেওঁ খুলি দিছিল পৰীৰ ব্ৰা। পৰীৰ পকা আমৰ দৰে পিয়াহ দুটা দুয়োখন হাতেৰে যিমান পাৰে জোৰে চেপি দিছিল তেওঁ। আটা মৰা দি পিতিকি দিছিল দুয়োেটা পিয়াহ। আমেজ পালেও দুখো পাইছিল পৰীয়ে,

তাই কৈছিল, দুখ পাইছো দেউতা, অলপ লাহে লাহে লাৰক না।

দত্তই কলেঃ লাহে লাহে তিপা কাৰনে ই তোৰ দুদু দুটা ছোৱালী মানুহৰ দৰে হৈ আছে, আজি মই তোেক তিৰোতা বনাইহে এৰিম।”

দত্তই সৰ্বশক্তিৰে পৰীৰ পিয়াহ দুটা পুনৰ মালিছ কৰিবলৈ ধৰিলে। কিছুদেৰি পিয়াহ দুটা ৰঙা পৰি যোৱাকৈ তিপাৰ পাছত এইবাৰ দত্তই পৰীৰ পেটিকোটৰ ৰচীদাল খুলি তাইক সম্পুর্ন লেংটা কৰি পেলালে। পৰীয়ে পেন্টি পিন্ধা নাছিল। কলা খিচখিচিয়া বালবোৰৰ মাজত তাইৰ তাইট বুছখন দেখি তেওঁৰ চকু চমকি উঠিল। যেন মাখনৰ ওপৰত এডাল আচ হে টনা আছে, তেনেকুৱা আছিল পৰীৰ বুছখন আলফুল কৈ তাইক বিছনাত শুৱাই লৈ তেঁও দুটা আঙুলি পৰীৰ বুছৰ ভিতৰলৈ বুলি ঠেলি দিলে। ৰসে চপচপীয়া হৈ থকা পৰীৰ বুছত দত্তৰ আঙুলি দুটা অনায়াসে সোমাই গ’ল।

তেঁও আঙুলি দুটা উলিয়াই আনি এবাৰ পৰীৰ বুছৰ গোন্ধটো শুঙি চালে, তাৰ পাছত তেওঁ পৰীৰ ভৰি দুখন মেলি নিজৰ জিভাখন তাইৰ বুছত সোমাই কুকুৰে পানী খোৱা দি চেলেকিব ধৰিলে। পৰীৰো বুছ জোলেৰে ভৰি পৰিল। আমেজত তাই উস আহ কৰি বলৈ ধৰিলে। দত্তই হাতেৰে তাইৰ পিয়াহ তিপি তিপি তাইৰ বুছৰ মৌজোল পান কৰিবলৈ ধৰিলে। নিজকে শহুৰেকৰ হাতত সমৰ্পন কৰি পৰী এক স্বর্গীয় আমেজত ডুব গ’ল। কিবা এটা নকৰিব লগীয়া কাম কৰাৰ নিষিদ্ধ আনন্দ আৰু ৰোমাঞ্চত তাই শিহৰিত হৈ আছিল।

“মাজনী, চাওঁ উঠাচোন” শহুৰেক ৰ মৰমৰ মাতত তাই সম্বিত ঘুৰাই পালে। দত্তই তাইক আঠুকঢ়াই দগী ষ্টাইলত পাতি ললে।

তাইও আঠুকাঢ়ি শহুৰেকক বুছখন মেলি দিলে, কিন্তু চুদাৰ পৰিবৰ্তে দত্তই তাইৰ কোতিৰ ফুটা টোত হে জিভাখন সুমাই দিলে। তাইৰ দেহাটো জিকাৰ খাই উঠিল। আজিলৈ গিৰিয়েকেও তাইৰ কোতিৰ ফুটা চেলেকা নাছিল। কোনোদিন নোপোৱা সুখ পাই তাইৰ বুছখনেও টনটনাব ধৰিলে,

তাই কলেঃ দেউতা আৰু নোৱাৰিছো, প্লীজ চুদক না জল্ডি, মই থাকিব নোৱাৰা হৈ পৰিছো।

তাইৰ কথা শুনি দত্তই পাছফালৰ পৰাই তাইৰ বুছত বাৰিদাল লগাই হেচি দিলে।”আইও ও ও আই ও … দত্তৰ প্ৰকাণ্ড বাৰি সোমোৱাৰ লগে লগে পৰীৰ বুছখন ফাটি যোৱা যেন হ’ল, বিষত তাই চিয়ৰি উঠিল। অভিজ্ঞ দত্তই কলে, মাজনী অলপ ধৈৰ্য্য ধৰা ছোন, অকমান পিছতে বিষ কমিব, তেতিয়া মজা পাবা।

দত্তই লাহে লাহে বাৰিদাল পৰীৰ বুছত ওলোৱা সোমোৱা কৰিবলৈ ধৰিলে। পৰীৰো লাহে লাহে বিষ কমিল, তাই ভৰি দুখন যিমান পাৰে মেলি দত্তক কলেঃ উস দেউতা, আজিহে মোৰ চুদন খোৱা যেন লাগিছে, জোৰে মাৰক দেউতা, ফালি দিয়ক মোৰ বুছ, মই আজি তিৰোতা হব বিচাৰো, আপুনি মোক তিৰোতা বনাই দিয়ক, আস উস …

(ক্রমশঃ)