ৰতিঃ এক কামদেৱীৰ যৌন আখ্যান-৫

গোহালী ঘৰত মাক ৰতি দেৱী আৰু দুধৱালা বাবুৱাৰ ব্যাপক চুদন প্ৰত্যক্ষ কৰাৰ ঘটনাটোৰ এটা দিন অতিবাহিত হৈ যায়। ভনীয়েক অনন্যাৰ লগত অয়নৰ আৰু তাৰ পিছৰ পৰা মাতবোল হোৱা নাই। বেৰৰ ফুটাৰে মাকৰ নগ্ন শৰীৰলৈ চাই চাই ছেক্স উঠি হস্তমৈথুন কৰিবলৈ লওঁতে বীৰ্যপাত হোৱাৰ সময়খিনিতে ভনীয়েক আহি ওলোৱাত আৰু ভনীয়েকৰ গাত সেই বীৰ্য চিটিকি পৰাত ভীষণ লজ্জানত হৈছিল অয়ন। ভয়ো লাগিছিল কিছু পৰিমানে। ভনীয়েকে যদি খঙতে কিবা কৰে? যদি কাৰোবাক কৈ দিয়ে?

ভনীয়েকক মাত দিবলৈ বা ভনীয়েকৰ আগত ওলোৱাৰ সাহস হোৱা নাছিল তাৰ। চিন্তাতে দিনটো কেনেকৈ পাৰ হৈ যায় গমে নাপায় অয়নে।

ইফালে মাক ৰতি দেৱীয়ে সেই লম্পট দুধৱালাৰ চুদন খাই উঠি পুতেক জীয়েকহালৰ আগত এনেদৰে চলাফুৰা কৰে যেন একো হোৱাই নাই গোহালীত, তেওঁ যেন সতি সাৱিত্ৰী নাৰী!

ৰাতি ভাত খাই থাকোতে ভাতৰ টেবুলত অনন্যা আৰু অয়নৰ মাজত মাত বোল হোৱা নাছিল। মাক ৰতি দেৱীয়ে ভাত খাই বাচন খিনি ধুই ওতাই পুতেক জীয়েক হাললৈ চাই কৈছিল- মই শুবলৈ যাওঁ, তহঁতিয়ো সোনকালে শুই পৰিবি।

আনদিনা হোৱাহেঁতেন অনন্যাই ককায়েক অয়নৰ ৰূমত সোমাই বহুসময় ধৰি আড্ডা দিলেহেঁতেন ইটো সিটো কথাক লৈ। আগৰাতি অনন্যাই তেনে নকৰি চিধাই ভাতৰ পাতৰ পৰা উঠি নিজৰ ৰূমলৈ গৈ লাইট অফ কৰি শুই পৰে।

অয়নহঁতৰ দুমহীলা ঘৰ। ওপৰত তিনিটা ৰূম তলত চাৰিটা। পুৰণী ধৰণৰ কাঠৰ দোতালা। অয়নৰ শোৱা ৰূমটো তলৰ মহলাত। ভনীয়েক আৰু মাকৰ শোৱাৰূম উপৰ মহলাত। অয়নো নিজৰ ৰূমত সোমাই পৰে। তাৰ ৰূমত চিডি প্লেয়াৰ আছে। দেউতাকে যোৱাবাৰ ছুটিত আহোতে মৰমতে কিনি দিয়া। কিন্তু দেউতাই কি জানিছিল, পুতেকে মৰমতে পোৱা উপহাৰটিত গৰম দৃশ্যহে চাই থাকে?

দুপৰীয়া মাকৰ ব্যাপক চুদন চাই গৰম হৈ আছিল সি, সেয়ে টোপনি অহা নাছিল তাৰ ৰাতি বিচনাত পৰাৰ পিছতো। গতিকে বিচনাৰ পৰা উঠি গৈ বুকছেল্ফৰ মাজত লুকুৱাই ৰখা নীলা ছৱিৰ চিডি এখনি প্লে কৰি দিয়ে সি। টিভিৰ চাউণ্ড টো একেবাৰে কমাই দি। চিডিত আৰম্ভ হৈ যায় মাক পুতেকৰ ব্যাপক চুদনৰ দৃশ্য।

প্ৰায় এঘন্টা পিছত ছৱিখন শেষ হয়। ইতিমধ্যে গৰম হৈ দুবাৰ হাত মাৰে অয়নে। তাৰ পিছত দ্বিতীয় এখন চিডি চলাই দিয়ে সি। সেইখন ককায়েক ভনীয়েকৰ। ফুল কুমলীয়া ভনীয়েকক বিশালকায় বাৰীৰে ককায়েকে চুদি যোৱাৰ দৃশ্য।

প্ৰায় দেৰ ঘন্টিয়া এই নীলা ছৱিত ভনীয়েকক নানাটা পজিশ্যনত চুদে ককায়েকে, প্ৰায় জোৰকৰিয়ে। অনন্যাৰ মুখ খন ভাঁহি উঠে অয়নৰ মনত ছৱিখন চাই থাকোতে। সেয়ে দুবাৰকৈ মাকৰ কথা ভাৱি হাত মৰাৰ পিছতো, পুণৰ লিংগটো ঠণ ধৰি উঠে তাৰ।

ৰাতি যেতিয়া ২.৩০ বাজে, ভনীয়েকৰ কথা ভাৱি ভাৱি হাত মাৰি মজিয়াতে বীৰ্যপাত কৰি চিডি-টিভি অফ কৰি শুই পৰে অয়ন।

ইফালে ৰাতিপুৱা ৰতি দেৱীয়ে পুতেক অয়নৰ ৰূমত সোমাই দেখে, অয়ন সেই ৮ বজাতো শুইয়ে আছে। ওপৰত চিলিং ফেন ঘুৰিছে আনহাতে গাৰ ওপৰত পাতল কম্বল। কিঞ্চিত ঘামিছে লৰাটো। ব’হাগৰ শেষ দিনকেইটিত ৮ বজাতেই ভাল গৰম পৰে। পুতেকক জগাই দিবলৈ কম্বল খন টানি দিয়াৰ লগে লগেই বিষম খাই যায় মাক ৰতি দেৱী। পুতেকৰ পিন্ধনৰ জাঙিয়া খন ফাটি যেন এহাতমান দীঘল বাৰীডাল ওলাই আহিব। চিলিঙৰ পিনে মিছাইলৰ দৰে থিয় দি আছে ঠণ ধৰি। হাঁহি উঠি যায় ৰতি দেৱীৰ। পুতেকে বেছ বনাইছে তো অস্ত্ৰডাল….!!

পুতেকৰ অস্ত্ৰডাল চুই চাবলৈ মন যায় ৰতি দেৱীৰ। কিয়নো পুতেকৰ এই ঠণ ধৰি তম্বু হৈ ৰোৱা অস্ত্ৰডাল দেখিয়ে ৰতি দেৱীৰ তলপেটত কুটকুটনি উঠি গৈছে তৎক্ষণাত। পুতেকে সাৰ পাইছে নে শুইয়ে আছে পৰীক্ষা কৰিবলৈ মৃদু স্বৰত মাতে তেওঁ। তাৰ পিছত কান্ধত হাত থৈ জোকাৰি দিয়ে। পুতেক টোপনিত থকা বুলি গম পাই মনতে দুষ্টবুদ্ধি খেলায় চতুৰ নাৰী ৰতি দেৱীৰ মনত। ভৱামতেই কাম। লাহেকৈ পুতেকৰ জাঙিয়াখন হাতেৰে টানি কিঞ্চিত নমাই দিয়ে। ফলত পুতেকৰ ১২ ইঞ্চিৰ শলমাছডাল উন্মুক্ত হৈ পৰে। উন্মুক্ত হৈ ৰতি দেৱীলৈ চাই থাকে খঙেৰে।

“বাপৰে…..”

অজানিতে ওলাই আহে ৰতি দেৱীৰ মুখৰ পৰা। ইমান ডাঙৰ এইডাল এইকণ বয়সতে??? আঁচৰিত হৈ যায় ৰতি দেৱী। দস্তুৰমত সেপ ঢুকি উঠে।

বাৰীডালৰ ওচৰত নিজৰ মুখখন নমাই লৈ গৈ নাকেৰে দীঘল এটি উশাহ লয় ৰতি দেৱীয়ে। বীৰ্য বীৰ্য গন্ধ এটি আহি লাগে নাকত। পুতেকৰ বীৰ্য। গন্ধটোৱে মাতাল কৰি তোলে ৰতি দেৱীক। উত্তেজনা বাঢ়ি যায় ৰতি দেৱীৰ মন মগজুত পুতেকৰ বিশালকায় বাৰীডাল চাই। জুখি চাবলৈ মন যায় বাৰীডাল। আৰু লগে লগেই হাতত সাৰে ভৰিত সাৰে পুতেকৰ পঢ়া টেবুললৈ গৈ পুতেকৰ টেবুলৰ পৰা স্কেলপাত উঠাই লৈ আহে। তাৰপিছত সন্তপৰ্ণে জুখি চায় পুতেকৰ পুৰুষাংগডাল। পুৰা ১২ ইঞ্চি। পুতেকৰ বাৰীডাল যে পুৰা এক ফুট, ভাৱিয়ে তলপেটৰ কুটকুটনি বাঢ়ি যায় ৰতি দেৱীৰ। নমাহ গৰ্ভধাৰণ কৰি জন্ম দিয়া একমাত্ৰ পুতেকৰ যে ইমান বিশালকায় পুৰুষাংগ, ভাৱিয়ে গৌৰৱ অনুভৱ কৰে তেওঁ। মৰমতে পুতেকৰ ঠণ ধৰি থকা বাৰীডালৰ মুণ্ডিত লাহেকৈ চুমা এটি খায় তেওঁ। কঁপি উঠে বাৰীডাল। ইয়াতকৈ আৰু বেছি কিবা কৰিবলৈ হেঁপাহ থাকিলেও, সাহস নুকুলায় ৰতি দেৱীৰ। সেয়ে জাঙিয়াখন সন্তপৰ্ণে আকৌ আগৰ ঠাইত উঠাই থয়। কামফেৰা সুচাৰুৰূপে সমাপন হোৱাত, বিচনাৰ ওপৰত উঠি গৈ খিৰিকীখন খুলি দি পৰ্দাবোৰ টানি দিয়ে ৰতিয়ে।

মাকে খিৰিকীখন মেলি দিয়াৰ লগে লগে ৰ’দ সোমাই অহাত ক্ষন্তেক পিছতে সাৰ পাই যায় অয়ন। সাৰ পাইয়ে কাষত মাকক দেখি আৰু দেহৰ ওপৰত কম্বলখন নেদেখি লাজ পাই যায় সি লগে লগেই। মনত পৰে, আগৰাতি অকল জাঙিয়া পিন্ধিয়ে শুৱাৰ কথা। না উঠি বহিব পাৰে না তেনেকৈ শুই থাকিব পাৰে। ফলত লাজতে দুহাতেৰে ঢাকিবলৈ উদ্যৎ হয় অয়নে পেন্টৰ তম্বু।

পুতেকৰ তম্বুৰ পিনে এপলক চাই তাৰ পিছত কৈ উঠে ৰতি দেৱীয়ে- মনত আছে নহয় আমি কলৈ যাব লাগিব অলপ পিছতে?

অয়নে টোপনি টোপনি ভাৱতে উত্তৰ দিয়ে- কলৈ মা?
– ইয়ে ৰাম। তোমাৰ লীনা মাহীৰ বিয়া নহয় জানো আজি?
– অ অ
– সোনকালে যাব লাগিব। ফ্ৰেচ হৈ লোৱা।
– ঠিক আছে।

অয়নে বাথৰূমৰ পিনে গুচি যায় আপোন মনে। ৰতি দেৱীয়ে ভাৱে- পুতেকৰ বাৰীডাল ইমান কম বয়সতে ইমান ডাঙৰ কেনেকৈ হবলৈ পাৰিলে? এইহেন প্ৰকাণ্ড বাৰীডালেৰে পুতেকে ছোৱালীক কিয়, কোনোবা মাইকীক চুদিলেও নিৰ্ঘাৎ মৰি থাকিব বেচেৰীজনী।

ভৱাৰ লগে লগেই হাঁহি উঠি যায় ৰতি দেৱীৰ। তাৰ পিছত আপোনমনে পুতেকৰ ৰূমত সোমাই বিচনাখন ঠিক কৰিবলৈ লাগি যায়।

অনন্যা বিয়ালৈ নাযায়। তাইৰ নাটকৰ ৰিহাৰ্ছেল আছে। আৰু ৫ দিন পিছতে সিঁহতৰ ওচৰতে ব’হাগী বিদায় অনুষ্টান আছে। নাটক কৰিব তাত অনন্যাহঁতে। সেয়ে তাই বিয়ালৈ নাযায়। এইকেইদিন বৰতাহঁতৰ ঘৰতেই থাকি দিব তাই। সেয়ে ৰতি দেৱীয়ে বিয়াঘৰলৈ অকল পুতেককে লগত লৈ যাবলগীয়া হৈছে।

ব্ৰেকফাষ্ট কৰাৰ পিছত সাজি কাচি মাক-পুতেক দুয়ো মৌজাদাৰ বৰদেউতাকৰ পৰা দুদিনৰ বাবে খুজি লোৱা কাৰখন লৈ বিয়াঘৰলৈ যাবলৈ ওলায়। ৰতি দেৱীৰ পিন্ধনত কলা শ্লিভলেছ ইউ-কাট ব্লাউজ আৰু ৰঙা ৰঙৰ পাতল চিফনৰ শাৰী। দস্তুৰমত ‘মাল’ লাগিছে মাকজনীক আজি অয়নৰ এই পোছাকত। আজি বিয়াঘৰত বা কেইজনৰ পেন্ট ভিজে, মনতে ভাৱি অয়নে অল্টো কাৰখন ষ্টাৰ্ট কৰে।

ৰতি দেৱীয়ে পুতেকৰ পিনে চাই সোধে মিছিকিয়াই হাঁহি মাৰি- মেক আপ ঠিকে আছেনে বাবা?

অয়নে ষ্টেয়াৰিঙত হাত ৰাখিয়ে মাকৰ পিনলৈ চায় এপলক। আই লাইনাৰ লগোৱা দুচকু, ওঁঠত ৰঙা টিকটিকিয়া লিপষ্টিক, ভীষণ কামুক লাগিছে মাকক এই মেক-আপত। যেন এতিয়াই আগবাঢ়ি গৈ মাকৰ ওঁঠযুগল সুমুৱাই লব নিজৰ দুই ওঁঠৰ মাজত। সেপ ঢুকি উত্তৰ দিয়ে অয়নে- বহুত ধুনীয়া লাগিছে মা।

– সঁচাকৈ নে?
– একদম
– থেংকছ

পুতেক অয়নৰ উৰুত হাত ৰাখি কৈ উঠে ৰতি দেৱীয়ে। জকি উঠে অয়নৰ শৰীৰ। পিছ মুহুৰ্ততে নিজকে চম্ভালি লৈ ড্ৰাইভিঙত মনোযোগ দিয়ে।

দিনক দিনে তাৰ মাকৰ শৰীৰৰ আবেদন আৰু মুখৰ কমনীয়তা ইমানেই বাঢ়ি গৈছে যে অয়নে আজিকালি তাৰ মাক যে ৪০ বৰ্ষীয় এক মহিলা সেয়া পাহৰিয়ে যাবলৈ লৈছে। ভৰ যুৱতী তথা সদ্য বিবাহিতা ছোৱালীৰ দৰে লগা হৈছে তাৰ মাকক আজিকালি অয়নৰ।

ৰতি দেৱীয়ে মিছিকিয়া হাঁহি মাৰি পুতেকক কয়- আজি বিয়াঘৰত তামাম এনজয় কৰিব পাৰিবা বেটা, বহুত ছোৱালী আহিব তোমালোকৰ বয়সৰ।

– ধ্যুৰ

অয়নে কৃত্ৰিম খঙত উত্তৰ দিয়ে, আৰু মনতে কয় নিজকে- বেটি, তই হে এনজয় কৰিবি যেন পাইছো আজি বিয়াঘৰত, যি হে হট মাল সাজি ওলাইছ’…!!!

অয়নহঁতৰ ঘৰৰ পৰা লীনা মাহীহঁতৰ ঘৰ গাড়ীৰে দুঘন্টাৰ ৰাস্তা। বিয়াঘৰ গৈ পায়ে অয়নে দেখে, বিয়াঘৰত বৰ ব্যস্ততা। মানুহে মানুহ, আলহীয়ে আলহী। লীনা মাহীহঁতৰ ঘৰলৈ নহা অয়নৰ ভালেদিন হৈছে। শেষবাৰ ক্লাছ ফাইভ মানত পঢ়ি থাকোতে আহিছিল হবলা। লীনা মাহী তাৰ মাকৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় মোমায়েকৰ জীয়েক। সেয়ে আহ-যাহ অলপ কম। অৱশ্যে সৰুতে ভালে কেইবাবাৰো অহা মনত পৰে তাৰ এইখন ঘৰলৈ। সৰুতে দুই এজন খেলৰ লগৰীয়াও আছিল তাৰ এই মাহীহঁতৰ ঘৰলৈ আহিলে।

ৰতি দেৱীয়ে বিয়াঘৰত সোমাইয়ে ব্যস্ত হৈ পৰে। সকলোৱে ৰতি দেৱীক লৈ ব্যতিব্যস্ত হৈ পৰে। বিশেষকৈ পুৰুষসকল। যেন ৰতি দেৱীৰ আগমনৰ লগে লগেই বিয়া ঘৰত জেউতি চৰিছে। অৱশ্যে জেউতি চৰাৰ কথাই। ৰতি দেৱীৰ দৰে ধুনীয়া আৰু লোভনীয় শৰীৰৰ আবেদনময়ী মহিলা এগৰাকী বিয়াঘৰ এখনত থাকিলে কাৰ নো দৃষ্টিৰ পৰা সাৰি যাব?

অয়নে দেখিলে, বিয়াঘৰৰ পুৰুষ কিংবা লৰাবোৰ, বিশেষকৈ সম্পৰ্কীয় মোমায়েক আৰু মোমায়েক হঁতৰ টিন এজাৰ পুতেক বোৰে ৰতি দেৱীৰ প্ৰতি অনাহক উৎসাহ প্ৰদান কৰিছে কথা পাতিবলৈ, সান্নিধ্য পাবলৈ। বিশেষকৈ ৰাজীৱ মামা আৰু ৰতন মামা বুলি দুজনে। দুজনে অবিবাহিত। ককায়েক ভায়েক। লীনা মাহীৰ ভায়েক এই দুজন। পহুৱাল ডেকা। অয়নে আৰু মন কৰে, দুৰত বহি থকাৰ পৰাই আন এজন অচিনাকী মানুহে তাৰ মাক ৰতি দেৱীলৈ টো টোৱাই চাই আছে। যেন দুচকুৰেই গিলি পেলাব তাৰ মাকক। মানুহজনৰ বয়স তাৰ মাকৰ সমানেই হব। যথেষ্ট ওখ পাখ। প্ৰসস্ত বুকু। তপা মানুহজন। মূৰত এডালো চুলি নাই। চকু দুটা আঙঠাৰ দৰে জ্বলি থকা। ভঙুৱা-চঙুৱা নহয়তো?

বিয়াঘৰৰ পেণ্ডলৰ চেয়াৰতে বহি চাহ খাই আছিল অয়নে অকলে। অচিনাকী ন বোৱাৰী এজনীয়ে আনি দি গৈছিল। চাহকাপ শেষ হবলৈ নাপাওতে মাক ৰতি দেৱীয়ে তাক অদুৰৰ পৰা মাতিবলৈ ধৰে। মাকৰ মাতৰ আত ধৰি সি চাই দেখে- সেই ওখ পাখ ৰঙা চকুৰ মানুহজনৰ কাষতে বহি তাৰ মাকে তাক মাতি আছে। মাকৰ কাষলৈ উঠি যোৱাত মাক ৰতি দেৱীয়ে তাক চিনাকি কৰাই দিয়ে মানুহজনৰ লগত- বাবা, এয়া তোমাৰ জিনাল মামা। ডুবাইত থাকে। তুমি আগতে লগ পোৱা নাই। আমি একেলগে কলেজ পঢ়িছিলো। আমাৰ সৰলা পেহীৰ লৰা। সৰলা আইতাক মনত আছে নহয় তোমাৰ?

সৰলা আইতাকক মনত নাই অয়নৰ। জিনাল বোলা এই মামাজনৰ হে আপাদমস্তক নিৰিক্ষণ কৰি আছে অয়নে। মানুহজনে তেওঁৰ আঙঠাৰ দৰে চকু দুইটাৰে যেন তাৰ মাকক ধৰ্ষণ হে কৰি পেলাব। এই মুহুৰ্তত এনে যেনেই লাগিছে অয়নৰ। আৰু তাৰ মাক? তাৰ মাকো কি কম? হাঁহি হাঁহি যেন এই মানুহজনৰ গাতে হাউলি পৰিব। বিয়াঘৰৰ ইমান মানুহৰ মাজতো তাৰ মাকৰ নিজৰ সম্ভ্ৰমৰ প্ৰতি খেয়াল নাই।

জিনাল মামাই তাৰ মাক ৰতি দেৱীৰ কান্ধত হাত থৈ কৈ উঠে- আমালৈয়ো অলপ সময় উলিয়াবি ৰতি, পুৰণি বহু কথা আছে।

পুৰণি কথা? কি কথা? অয়নে ভাৱিবলৈ লয়। তেনেতে দেখে তাৰ মাকে গাল দুখন ৰঙা কৰি লাজ লাজ ভাৱত কৈছে- আয়ৈ দেহী, এতিয়াও পুৰণি কথা আছে তোৰ জিনু?

জিনু? জিনাল মামাক জিনু বুলি মাতিছে যে মাকে? ইমান মৰম নে? নে এই সম্পৰ্কীয় মানুহজন তাৰ মাকৰ কোনোবা পুৰণী পৈয়েৰ? যি হে হলিগলি দেখিছে দুয়োৰে অয়নে। হব পাৰে? তাৰ মাক যি হে নষ্ট চৰিত্ৰৰ মহিলা। সম্পৰ্কীয় ককায়েক ভায়েকবোৰক দিও যে বেশ্যাপনা কৰা নাই বিয়াৰ আগতে, কোনে জানে? বিয়াঘৰত নজৰ দিব লাগিব মাকক। অয়নে ভাৱে।

ৰতিদেৱী তাৰ পৰা উঠি যায়। বিৰাট ব্যস্ততা। কাজিন চিষ্টাৰৰ বিয়া বুলি কথা। থাকি যায় জিনাল মামা আৰু অয়ন। অয়নো তাৰ পৰা উঠি যাব খোজে, জিনাল মামাই তাক বহুৱাই থয় জোৰ কৰি- আৰু কোৱা ডেকালৰা, কি নাম?

– অয়ন।
– কি পঢ়ি আছা?
– হায়াৰ চেকেণ্ডাৰী দিলো।
– আটছা…
– নেক্সট হোৱাট?
– ফিজিক্সত গ্ৰেজুৱেশ্যন কৰিম ভাৱিছোঁ।
– গ্ৰেট। পাপা ক’ত এতিয়া?
– কাশ্মীৰত।
– আটছা। তোমাৰ মাৰা আৰু মই কলেজ একেলগে পঢ়িছিলো বুজিলা। তোমাৰ মাৰাৰ বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড আছিলো বুলি কব পাৰা।
– হুম
– অহ অৱশ্যে আমাৰ দিনত এই ‘বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড’ শব্দটো নাছিল নহয়।
– আটছা..

অয়নে জিনাল মামাৰ সুৰত কয় শব্দটো। এই মানুহজনক সুবিধাৰ যেন নেদেখে অয়নে। তই বেটা তোৰ দূৰ সম্পৰ্কীয় কাজিনৰ বেষ্ট ফ্ৰেইণ্ড আছিলি আছিলি, মোক কেলেই কবলৈ আহিছ?

– যোৱা বিয়াঘৰৰ মানুহবোৰৰ লগত চা চিনাকি হোৱাগৈ। ফ্ৰেইণ্ড বনাই লোৱাগৈ। গোটেই দিনটো তো আৰু অকলশৰে বহি কটাব নোৱাৰা। তোমাৰ মাৰা তো ইয়াত বৰ পপুলাৰ। আজি পাত্তাই নাপাবা মাকৰ। দেখিলাই নহয় অহাৰে পৰাই বহিবলৈয়ো সময় নাই?

তাৰ মাকৰ যে আজি পাত্তা নাপাব, জানে অয়নে। তাৰ মাকৰ এনেও পাত্তা পোৱা টান। পৈয়েৰ দেখিলেই কোন চুকত গৈ হেৰাই যাব কোনে জানে?

অয়নে মানুহজনৰ কাষৰ পৰা উঠি গাওঁখন এনেই এপাক ফুৰাৰ কথা চিন্তা কৰে। বিয়াঘৰৰ গেটেদি ওলাব খালি, তাতে দেখে পিছফালৰ পৰা কোনোবাই তাৰ নাম ধৰি মাতিছে। কোনোবা নাৰীকন্ঠ। ঘুৰি চাই চিনিব নোৱাৰে সি ছোৱালীজনীক। তাৰ সমবয়সৰে হব, হয়তো কিছু ডাঙৰ।

– কি হ’ল চিনি পোৱা নাই অয়ন?

অচিনাকী নাৰীকন্ঠই সোধে। এজনী ১৯-২০ বছৰীয়া গাভৰু। যথেষ্ট সুন্দৰ। অয়নৰ সমানেই উচ্চতাৰ। অয়নে চিনি নেপাই মূৰ লৰচৰ কৰে। ছোৱালীজনীয়ে মাতত উচ্ছাস প্ৰকাশ কৰি কয়- আৰে মই জিন্টি। তোমাৰ জিন্টি বা। মনত আছে আমি সৰুতে খেলিছিলো?

অয়নৰ অলপ অলপ মনত পৰে। ক্লাছ ফ’ৰ কি ফাইভ মানত থাকোতে যেতিয়া লীনা মাহীহঁতৰ ঘৰলৈ দুই চাৰিদিন থকাকৈ আহিছিল মাকৰ লগত, এজনী তাতকৈ কিছু ডাঙৰ বগা ধকধকীয়া ছোৱালী এজনী তাৰ খেলৰ লগৰী আছিল। নামটোহে ঠিক মনত নাছিল তাৰ।

– অহ অহ চিনিব পাৰিছোঁ। জিন্টি।
– বাহ জিন্টি বাৰ পৰা চিধাই জিন্টি। লৰা দেখোন ডাঙৰ হ’ল।
– ছ’ৰী মই পাহৰিছিলো তুমি যে মোতকৈ ডাঙৰ।
– ইটছ অকে। দুবছৰ হে ডাঙৰ। নাম ধৰি মাতিলেহে কমফৰ্ট ফিল হয়।

জিন্টি হ’ল লীনা মাহীৰ বায়েকৰ ছোৱালী। অৰ্থাৎ তাইৰ এইখন আপোন মোমায়েকৰ ঘৰ। সৰুতে বছৰেকীয়া পৰীক্ষাৰ অন্তত অয়নহঁতে আহি যেতিয়া দিনদিয়েক থাকিছিল লীনা মাহীহঁতৰ ঘৰত, তেতিয়া জিন্টিকো লগ পাইছিল। তাইয়ো পৰীক্ষা দি ভেকেশ্যনত মোমায়েকৰ ঘৰলৈ আহিছিল কিছুদিন থকা কৰি। মাকৰ লগত।

জিন্টিয়ে অয়নৰ কাষে কাষে খোজকাঢ়ি গৈ থকাৰ পৰা কয়- কলৈ যাবলৈ ওলাইছিলা তুমি এই দুপৰীয়াখন?
– নাই এনেই। বিয়াঘৰত বহি থাকি নো কি কৰিম? তুমি?
– মোৰ ওলপ বজাৰ যাবলগীয়া আছে। সৰু কাম এটা আছে, যাবা নেকি মোৰ লগত?

অয়নে ভাৱিলে, অকলে অকলে গাওঁ দৰ্শন কৰি ফুৰাতকৈ, এই জিন্টি নামৰ হট পখিলাজনীৰে সংগী হোৱা যায়।

– ঠিক আছে, মই তেন্তে কাৰখন লৈ আহো তুমি ইয়াতে ৰৱা।
– আৰে বাবা এইকন ৰাস্তাৰ কাৰণে কাৰ কিয় উলিয়াব লাগিছে, মোৰ লগত স্কুটি আছে আহ।

জিন্টি চঞ্চলা পখিলী। কথাটো কৈয়ে ক্ষান্ত নাথাকি অয়নক হাতত ধৰি টানি গছৰ তলত থকা স্কুটি এখনৰ ওচৰলৈ লৈ যায়। তাৰ পিছত ছাবিপাত উলিয়াই কয়- মই চলালে তো পিছফালে বহাত অসুবিধা নাই?

স্কুটি নতুন নতুন আহিছে এইবোৰ ঠাইলৈ। অয়নহঁতৰ গাওঁত তো এখনো স্কুটি নাই দুই এখন বাইকৰ বাহিৰে। সি কেতিয়াও স্কুটি চলোৱা কিয় উঠিয়ে পোৱা নাই। গতিকে ততাতৈয়াকৈ উত্তৰ দিয়ে- কিহৰ অসুবিধা?
– গুড তেন্তে পিছফালে বহ।

অয়নে মন কৰে, জিন্টি তুমিৰ পৰা একেকোবে তইলৈ নামিছে। শৈশৱৰ খেলৰ লগৰী কাৰণে হয়তো। স্কুটিৰ পিছফালে বহি দিয়ে অয়ন। জিন্টিয়ে স্কুটিৰ এক্সিলেটৰ পকাই দিয়ে।

স্পীডত গৈ থকা বাবে অয়নে পিছফালে জোৰকৈ খামুচি ধৰে স্কুটিত। তাৰ পিছত আগফালে হাউলি চিঞৰি সুধে- বজাৰত কি কাম আছে জিন্টি?

জিন্টিয়ে চিঞৰী উত্তৰ দিয়ে- ব্ৰেড কিনিবলগা আছে ব্ৰেড?

– ব্ৰেড, বিয়াঘৰত ব্ৰেড কোনে খায়?
– খোৱা ব্ৰেড নহয় বুদ্ধু, পিন্ধা ব্ৰেড?
– মানে?

অয়নে বুজি নাপাই দুনাই সোধে। জিন্টিয়ে চিঞৰিয়ে উত্তৰ দিয়ে- ছোৱালী মানুহে পিন্ধা ব্ৰেড আকৌ। মাহেকত যে আমাৰ ছোৱালীবোৰৰ জেলী ওলায়, তাৰ কাৰণে ব্ৰেড পিন্ধিব লাগে নহয় আমি? পিছে মোৰ কাৰণে নালাগে দেই, বেলেগৰ কাৰণে হে আনিব দিছে।

তাৰমানে পেড, ছোৱালী মানুহে মাহেকীয়া হলে পিন্ধা পেড। জিন্টিয়ে ৰগৰ কৰি তাৰ কথাকে কৈছে। অয়নে ভাৱে, জিন্টি ছোৱালীজনী ধেমেলীয়া আছে।

– কি হ’ল বুদ্ধু, মুখৰ মাত হৰিল যে? লাজ পালি নেকি?
– লাজ, লাজ কিয় পাম?

অয়নে সঁচাকৈ লাজ পাইছিল কথাটোত। পটককৈ বহুবছৰ পিছত লগ পাই ছোৱালী এজনীয়ে মাহেকীয়াৰ কথাক লৈ ধেমালি কৰি দিব, তাৰ লাজ নালাগিবনে বাৰু? এনেই সি কথা কমকৈ কয়। ছোৱালীৰ লগত মিলিবলৈ সময় লাগে তাৰ।

– মোক লাজ পাই কি হব, সৰুতে তোৰ কিমান বাবুটো ধৰি টানিছিলো মই।

অয়ন এইবাৰ দস্তুৰমত লাজ পাই যায়। সি সৰু থাকোতে যে এই জিন্টিয়ে প্ৰায়ে তাৰ সৰু ‘বাবু’টোত ধৰি টানিছিল, লগে লগে মনত পৰি যায় তাৰ। লাজ লগা তো কথাই।

স্কুটি আহি বজাৰ পায়। জিন্টিয়ে ষ্টেচনাৰী দোকান বিচাৰিবলৈ ধৰে। লীনা মাহীহঁতৰ ঘৰৰ কাষৰ এই বজাৰখন যথেষ্ট সলনি হৈছে। টাউন যেন হৈ পৰিছে এতিয়া। দুই-তিনিমহলীয়া ভালেকেইটি বিল্ডিং উঠিছে। ডাঙৰ ডাঙৰ দোকানো হৈছে। অয়নে জিন্টিক কৈ উঠে- সৌ ফাৰ্মাচীটোত গলেওচোন পালিহেঁতেন‌‌।

জিন্টিয়ে সুবিধাজনক ঠাইত স্কুটিখন থৈ কয়- ৰ হেৰৌ, বিয়া বুলি ছোৱালী মানুহৰ কিমান কিনিবলগীয়া থাকে।

অয়নে জিন্টিক অনুসৰণ কৰে। ষ্টেচনাৰী দোকান এখনৰ পৰা জিন্টিয়ে প্ৰয়োজনীয় দুই এপদ বস্তু কিনে। ওলাই আহোতে তাই অয়নৰ হাতত কিটকেট চকলেট এটি দি কয়- হুম ল, সৰুতে চকলেটৰ বাবে মোৰ লগত মাৰপিট কৰিছিলি।

অয়নে চকলেট টো হাতত লৈ কয়- তোলৈ নললি?

জিন্টিয়ে এক ৰহস্যময়ী হাঁহি মাৰি অয়নক উত্তৰ দিয়ে- মোৰ এইবোৰ চকলেট নহয় হেৰৌ, ললিপপ চুপাৰ হে বয়স। বুজিলি?

অয়নে হা না একো নকয়। জিন্টিৰ পিছফালে গৈ স্কুটিৰ ছিটত বহে। জিন্টিয়ে স্কুটি ষ্টাৰ্ট কৰি কয়- চল মেৰে ধন্নো……

ইফালে ৰতি দেৱীয়ে অয়নক নেদেখি জিনালক ইচাৰাৰে মাতে। জিনালে সেই অপেক্ষাতেই ৰৈ আছিল। একেকোবে গৈ ৰতিৰ কাষ পায়গৈ। ৰতি দেৱীয়ে মৃদু স্বৰত জিনালক কয়- অথনি পুতেকৰ আগত তেনেকৈ কিয় কব লাগে তই হয়নে?

জিনালে বেঁকা এটি হাঁহি মাৰি কয়- মইনো কি কথা কলো তোৰ পুতেৰৰ আগত?

ৰতিয়ে ভেকাহী মাৰি কৈ উঠে- কেলেই, তই হবলা কোৱা নাছিলি অথনি, আমালৈ সময় উলিয়াবি, পুৰণি ঢেৰ কথা আছে?

জিনালে ৰতিৰ কাষ চাপি গৈ কয়- কিয় নাই জানো পুৰণি ঢেৰ কথা?

ৰতিয়ে ব্যস্ততা দেখুৱাই কয়- কি কথা, ক বেগেতে।

জিনালে ইফাল সিফাল চাই ৰতিৰ আৰু অলপ কাষ চাপি গৈ কয়- কিয়, সেইবোৰ কথা, বিয়াৰ আগৰ কথাবোৰ? ইমান সোনকালে পাহৰিলিনে?

ৰতিয়ে ইফাল সিফাল চাই জিনালক একাষে মাতি লৈ গৈ কয়- সেইবোৰ কথা অতীত হ’ল জিনু। মই এতিয়া এহাল লৰা-ছোৱালীৰ মাক। মোৰ লৰা কলেজত উঠিব এইবাৰ।

জিনালে ৰতিৰ হাতত ধৰি কয়- হল নো তাতে কি? তই সদায় তইয়ে, নিজলৈ চা, কোনে কব তই ১৮ বছৰীয়া লৰাৰ মাক।

ৰতিয়ে দেখিলে, কথা ইয়াতে শেষ নহব। যৌৱন কালৰ অতীত হৈ যোৱা কথাৰ টোম এবাৰ খোল খালে বন্ধ হব নোখোজে। তাতে জিনাল অন্যৰকমৰ লৰা, অন্যৰকমৰ পুৰুষ।

জিনালে ৰতিক কাবৌৰ সুৰত কয়- এবাৰ মাত্ৰ ৰতি? সুযোগ বুজি এবাৰ।

ৰতিয়ে ভাৱিলে, ইয়াৰ লগত যুক্তি তৰ্ক কৰি থাকি লাভ নাই। গতিকে কথা সামৰিবলৈ কৈ উঠে তেওঁ- হব সুযোগ বুজি গধুলীৰ পিনে। কিন্তু বেছি সময় লব নোৱাৰ কিন্তু?
-হব ..

জিনালৰ দুচকুত যুদ্ধ বিজয়ৰ যেন হাঁহি। ৰতিয়ে ততাতৈয়াকৈ তাৰ ওচৰৰ পৰা গুছি আহি ভাৱে মনতে- গধুলী যেন ব্যস্ততাৰেই পাৰ হৈ যায় আজি বিয়াঘৰত। নহলে ৰক্ষা নাই আজি….

জিন্টি আৰু অয়ন আহি বিয়াঘৰ পায়। জিন্টিয়ে অয়নক কয়- মই ফ্ৰেছ হৈ আহো দেই, তই কতো নাযাবি, দেন আমি আড্ডা দিম ঢেৰ।

কৈয়ে জিন্টিয়ে ঘৰৰ ভিতৰলৈ সোমাই যায়। অয়নে তাৰ মাকক বিচাৰি চাৰিওপিনে এপাক চকু ফুৰায়। কতো দেখা নাপাই ভাৱে, এই ৰেণ্ডীজনী বাৰু দিন দুপৰতেই চুৰু কৰি দিলে নেকি কোনোবা পৈয়েৰৰ লগত। কথাটো ভাৱি থাকোতে কান্ধত হাত এখনৰ পৰশ পায় সি। ঘুৰি চাই দেখে তাৰ সমবয়সী লৰা এজন। চিনাকী চিনাকী লাগে তাৰ। সিঁহতৰ চহৰত আগতে দেখিছে যেন লাগে তাৰ লৰাটোক।

– কি হে ভাই, মোক চিনি পোৱা নাই?
– চিনাকী চিনাকী লাগিছে, কিন্তু ভালদৰে ধৰিব পৰা নাই।

আগন্তকে অয়নৰ সন্মুখৰ চেয়াৰখন টানি লৈ বহি কয়- য়াদ কৰো ভাই, বিয়াঘৰলৈ আহিয়ে শৈশৱৰ খেলৰ লগৰী জিন্টিৰ স্কুটিৰ পিছফালে উঠি ত্ৰিভুৱন ঘুৰি আহিলা, অথচ আনজন বন্ধুক পাহৰি গলা?

অয়নৰ সাউতকৈ মনত পৰি যায়- মুকেশ?

মুকেশে তাক উষ্ম কৰমৰ্দন কৰি কয়- য়েছ ভাই।

মুকেশহঁতৰ ঘৰ লীনা মাহীহঁতৰ কাষৰ ঘৰটোৱে। তেজ সম্পৰ্কীয় একো নহলেও লীনা মাহীহঁতৰ লগত বৰ ঘনিষ্ট সম্পৰ্ক। মুকেশহঁত দুখীয়া লৰা। লীনা মাহীৰ ঘৰখনেই মুকেশহঁতৰ ভায়েক-ভনীয়েকহঁতক পঢ়ুৱাইছিল আগতে।

মুকেশ- জিন্টি – অয়ন, এই তিনিও খেলৰ লগ আছিল। লীনামাহীহঁতে সিঁহতক ত্ৰিভূজ বুলি জোকাইছিল। সেই মুকেশকে লগ পাই আনন্দিত হয় অয়ন। তাৰ খৱৰ লবলৈ ব্যতিব্যস্ত হৈ পৰে সি – আৰু ক দোস্ত, কি খৱৰ, কি কৰ’ আজিকালি?

মুকেশে অয়নৰ কথাটো উৰুৱাই দিবলৈ কয়- আৰে বাদ দে না, বহুবছৰ পিছত তোক লগ পাইছোঁ, তোৰ খৱৰ ক?
– আৰে মোৰ এৰ, মোৰ ভালে, তোৰ খৱৰ ক চোন। কি পঢ়ি আছ’ তই? ক’ত পঢ়িছ’?

মুকেশ পঢ়াশুনাত অয়নতকৈয়ো চোকা লৰা আছিল। সেয়ে অয়নে প্ৰথমেই তাৰ পঢ়াশুনাৰ খৱৰ জানিব বিচাৰে। মুকেশে হুমুনিয়াহ এটি কাঢ়ি কয়- বল, আমাৰ ঘৰলৈ ব’ল, ঘৰলৈ গৈ ধুনীয়াকৈ বহি কথা পাতিম।

নোযোৱাৰ প্ৰশ্নই নাহে। সৰুতে লীনা মাহীৰ লগত মুকেশো বহুবাৰ গৈছিল অয়নহঁতৰ ঘৰলৈ। গতিকে জিন্টিক মনত নাথাকিলেও মুকেশৰ কথা মনত থাকি গৈছিল তাৰ।

মুকেশহঁতৰ ঘৰৰ চোতাল আহি পায় অয়নহঁতে। মুকেশহঁতৰ ঘৰখন আগৰ দৰেই আছে প্ৰায়, কেৱল চালৰ টালিৰ ঠাইত টিনপাত লগোৱা হৈছে। পুৰণী মাটিৰ দেৱালেই আছে। যদিও ৰং দিয়া, ৰং এৰুৱাই গৈছে। মজিয়াখন এতিয়াও কেচা। এতিয়াও কুৱাৰ পৰা পানী তুলি খায় মুকেশহঁতে। ওচৰে পাচৰে লেট্ৰিনো নেদেখিলে অয়নে। আগৰ দৰেই মুকলিলৈ যায় চাগে।

– আৰু দোস্ত, শুনিলো মেট্ৰীকত ডিষ্টিংছন পালি বোলে? হায়াৰ চেকেণ্ডাৰীতো পাবলাগে চাগে?
– খৱৰ ৰাখিছ’ তেন্তে। তোৰ ক, তোৰ পঢ়াশুনাৰ বিষয়ে ক, তোৰ তো মোতকৈয়ো ভাল ৰিজাল্ট হব লাগে। সৰুৰে পৰাই চোকা তই।

মুকেশে হুমুনিয়াহ কাঢ়ি কয়- নাই অ দোস্ত, মোৰ সেইবোৰ নহল। ক্লাছ নাইনতে পঢ়া এৰিলো মই। তেতিয়াৰ পৰাই বাহিৰত থাকো মই।

– পঢ়া এৰিলি মানে?

অয়নৰ বিশ্বাস নহয়। পঢ়াশুনাত ইমান চোকা লৰাজনে পঢ়া এৰাৰ কথাটো বিশ্বাস নহয় অয়নৰ। তাকো আজিৰ যুগত।

– ঘৰখনৰ অৱস্থা দেখিছই। আৰ্থিক দুৰাৱস্তাৰ কাৰণে পঢ়া এৰিবলগা হ’ল মই। প্ৰথমে অ’ত ত’ত হাজিৰা কাম কৰিলো। পিছলৈ গুৱাহাটীলৈ গুছি গলো একেবাৰে। গুৱাহাটীত অটোৰিক্সা চলাও।

অয়নৰ মনটো বেয়া লাগি আহে। মুকেশক এই ৰূপত পাব বুলি ভৱা নাছিল সি।

– কিয়, তোৰ দেউতা? দেউতাৰাৰ কি হ’ল? ইনকাম কৰিবলৈ দেউতাৰা আছে নহয়‌। তই যে পঢ়া এৰি ইনকামত লাগিছ?

মুকেশৰ দেউতাকে দিন হাজিৰা কাম কৰি ঘৰখন চলাইছিল। গতিকে অয়নৰ মনত স্বাভাৱিকতে প্ৰশ্ন জাগে। মুকেশে তাৰ ৰং উৱলি যোৱা পেন্টৰ পৰা বিড়ি এমুঠি উলিয়াই তাৰে পৰা এটি বিড়ি ওঁঠত লৈ অগ্নিসংযোগ কৰে। তাৰ পিছত কবলৈ ধৰে- দেউতা হঠাৎ মৰি থাকিল অ টি,বি বেমাৰত।

– অহ আই এম ছৰী।
– একো নাই দোস্ত। এয়া নিয়তিৰ খেল। আমাৰ দৰে ঘৰৰ বাপেক বোৰ এনেকৈ সৰু-সুৰা বেমাৰতে বিনা চিকিৎসাত ঢুকাই থাকে হঠাতে।

অয়নৰ এইবাৰ সঁচাকৈয়ে বহুত বেয়া লাগে। কথা সলনি কৰিবলৈ সি সোধে- আৰু তোৰ মা, আৰু ভন্টি আছিল নহয় এজনী?

মুকেশে চুটি চুটিকৈ বিড়িত দুবাৰমান টানি তাৰপিছত উদাস সুৰত কয়- মাৰ কথা নুসুধিবি, সেই লম্পটজনী আনৰ লগত গুছি গ’ল নহয়?

– গুছি গল মানে?

অয়নে বুজি নাপাই সোধে। মুকেশে দাঁত কৰচি উত্তৰ দিয়ে- কি নো আৰু হব, দেউতা ঢুকোৱাৰ বছৰ নুঘুৰতে সেইজনীয়ে বিহাৰী ট্ৰাক ড্ৰাইভাৰ এটাৰ লগত পলাই গুছি গল আমাক এনেকৈ দাৰিদ্ৰতাৰ সাগৰত এৰি। সেইজনীক যে মা বুলি কবলৈয়ো ঘিণ লাগে মোৰ।

অয়নে মুকেশক কি সুৰত সমবেদনা জনাব, বা সমবেদনা জনাব নে নাই বুজি নাপায়। সেয়ে সি মুকেশৰ কান্ধত হাত থৈ কয়- একো নাই দোস্ত, এয়া বিধিৰ লিখন। কি কৰিবি আৰু।

মুকেশে অয়নৰ ফালে চাই হাঁহিবলৈ চেষ্টা কৰি কয়- এতিয়া ঘৰখনত ভন্টি আৰু মইয়ে। ভন্টি এইবাৰ মেট্ৰিক দিছে। ৰিজাল্ট ভাল হব লাগে। পাঁচটামান লেটাৰ পাব বুলি কৈ আছে তাই।

মুকেশৰ ভনীয়েকৰ বিষয়ে শুনি ভাল লাগে অয়নৰ। হওঁক তেওঁ।

– ভন্টিক নেদেখিলো যে দোস্ত? বিয়াঘৰত নেকি?
– অ তাই কবলৈ গলে সেইখন ঘৰতেই থাকে। লীনা পেহীহঁতেই পঢ়ুৱায়। তাতেই কাম বনো কৰি দিয়ে তাই। তাৰ মাজেৰে স্কুল আৰু পঢ়াশুনাও কৰে। লগ কৰাই দিম ৰ। তহঁহতৰ অনন্যাহঁতৰ লগৰীয়াই হব নেকি তাই।
– অ অ আমাৰ ভন্টিয়ো এইবাৰ মেট্ৰীক দিছে।

মুকেশে বহাৰ পৰা উঠি কয়- আচ্ছা দোস্ত তোক চাহ পানী একো দিব নোৱাৰিলো বেয়া নাপাবি।

অয়নে আথেবেথে কৈ উঠে- নাহ নাহ দোস্ত, বিয়াঘৰত আহিছোঁ, চাহ পানী তহঁতৰ ঘৰত কেলেই নো আৰু?

– বল তেন্তে দোস্ত, বিয়াঘৰলৈকে যাওঁ, মোৰ মূৰত যে ঢেৰ দায়িত্ব আজি। তই আহিছ’ বুলি শুনিয়ে আজৰি হৈ ওলালো অলপ। মোৰ আজি বহিবলৈয়ো সময় নাই। লীনা পেহীৰ বিয়া বুলি কথা।
– বুজি পাইছো দোস্ত। যাওঁ বল।

অয়নহঁত আহি বিয়াঘৰ পায়। মুকেশে দুৰৰ পৰাই তাৰ ভনীয়েকলৈ দেখুৱাই দিয়ে অয়নক। তাইৰ নাম পাহী। হাতত চাৰ ট্ৰে লৈ এটা ৰূমৰ পৰা আন এটা ৰূমত গৈ সোমায় বাৰান্দাৰে। বৰ মৰমলগা ছোৱালী। মুকেশে অয়নৰ কান্ধত চপৰিয়াই কয়- আচ্ছা দোস্ত, মই আহিছো অলপ, পিছত কথা হব, আড্ডা হব।

মুকেশ তাৰপৰা বাৰীৰ পিছপিনলৈ গুছি যায়গৈ শ্বাৰ্টৰ হাত কোচাই। চেয়াৰ লৈ বহি মুকেশৰ জীৱনটোৰ কথাকে ভাৱিব ধৰে অয়নে। দেউতাক অকালতে ঢুকুৱাৰ পিছত এবছৰ নৌহওঁতেই মাকো বিহাৰী ড্ৰাইভাৰৰ লগত পলাই যায় কিশোৰ পুতেক জীয়েকহালক এৰি থৈ। আৰ্থিক অনাটন নে যৌৱনৰ জোৱাৰ ভাটা? বুজি নাপায় অয়নে। মুকেশে যে অথনি তাৰ মাকক লম্পট বুলি কলে? তাৰ মাক ৰতি দেৱীক তেন্তে কি বুলি কব মুকেশে? তাৰ ৰতি পেহীক? ৰেণ্ডী নে চৰিত্ৰহীনা? নে নষ্ট নাৰী?

মুকেশৰ মাকৰ কথা ভাৱিবলৈ লয় অয়ন। মানুহজনী তাৰ মাক ৰতি দেৱীতকৈয়ো সৰু। হয়তো ১৬ বছৰমানতে বিয়া হৈছিল। এতিয়া মানে ৩৫ কি ৩৬ হব বয়স। পলাই গৈছিল তিনিবছৰ মান আগতে। অৰ্থাৎ ৩২-৩৩ বছৰ বয়সত। এনে বয়সত যিকোনো নিম্ন মধ্যবিত্ত পৰিয়ালৰ ছোৱালীৰ হাঁহি হাঁহি বিয়া হয়। যেনেকৈ সিঁহতৰ লীনা মাহীৰ। মুকেশৰ মাকো তো লীনা মাহীৰ বয়সৰে। লীনা মাহীয়ে চাকৰি বাকৰী পাই কিমান দিন চাকৰি কৰি আজৰি হৈ হে মনে মিলা লৰাৰ লগত বিয়াত বহিছে। আৰু মুকেশৰ মাকজনী?

মুকেশৰ মাকৰ নাম মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰে অয়নে। কিন্তু মনত নপৰে। ছৱিহে ভাহি আহে মানুহজনীৰ। কষ্টৰ কাম কৰা মহিলা, তাৰ মাকহঁতৰ দৰে দেহত মেদ নাছিল। অয়নে শেষবাৰ ক্লাছ ছিক্স মানতেই দেখিছিল যদিও মনত পেলাবলৈ চেষ্টা কৰে- মানুহজনী নিয়মীয়া ফিগাৰৰ ধুনীয়া মহিলা আছিল। হয়তো ৩৬-২৮-৩৬ হব। মুখ খন মলিন যদিও মেক-আপ কৰি দিলে তাৰ মাক ৰতি দেৱীতকৈয়ো ধুনীয়া লাগিব বেছি।

ধুনীয়া নে? নে ছেক্সী? ভাৱে অয়নে। গীৰিয়েকৰ মৃত্যুৰ এবছৰ পাৰ নহৌতেই বিহাৰী ড্ৰাইভাৰলৈ পলাই যোৱা মহিলা জনীৰ দেহত কম কুটকুটনী নহব চাগে। ভাৱে অয়নে। অয়নৰ মনত পৰে পুৰণি এটি কথা। মুকেশৰ মাকৰ কথা। এবাৰ মুকেশৰ মাকৰ হেনো গণ্ডগোল ওলাইছিল লীনা মাহীহঁতৰ ড্ৰাইভাৰৰ লগত। পিছত মাহীহঁতে সেই ড্ৰাইভাৰক খেদি দিছিল। অয়নে তাৰ মাক-দেউতাকে আলোচনা কৰি থাকোতে শুনা। লম্পট মহিলাই হয় তেন্তে। ঠিক তাৰ মাক ৰতি দেৱীৰ দৰে।

অয়নে মাকক বহু পৰৰ পৰা নেদেখি সন্মুখেদি গৈ থকা মুকেশৰ ভনীয়েক পাহীক নাম ধৰি মাতে। পাহীয়ে ওচৰ চাপি অহাত সোধে সি- আমাৰ মাক দেখিছা নেকি পাহী?

পাহীয়ে মূৰ লৰচৰ কৰি কয়- বহুপৰৰ পৰা দেখা নাই অয়নদা, ক’ত বা গৈছে। কিবা লাগিছিল হবলা?

– নাই নালাগে।

পাহীয়ে অয়নৰ হাতত চৰ্বত এগিলাচ ধৰাই দি কয়- কিবা লাগিলে মোক কবা অয়নদা। এইখন ঘৰৰ ক’ত কি আছে চব জানো মই।

অয়নে পাহীলৈ চাই মিচিকিয়াই হাঁহি কয়- জানো মই তুমি যে এইখন ঘৰৰ হোম মিনিষ্টাৰ।

পাহীয়ে তাইৰ গোলাপ ফুলৰ পাঁহৰ দৰেই ওঠযুগলত হাঁহিৰ লহৰ তুলি তাৰপৰা গুছি যায়গৈ।

পিছফালৰ পৰা জিন্টিয়ে আহি মাত দিয়ে অয়নক- বৰ লাইন মৰা কাৰবাৰ চলিছে ইয়াত..

অয়নে পিছফালে ঘুৰি চাই কয়- আৰে তই হে, ধুৰ ক’তনো লাইন মৰা দেখিলি?

– মাৰাক বিচাৰি আছিলি হবলা?
– অ এনেই বিচাৰিছিলো, শ্বাৰ্টটো চেইঞ্জ কৰিলোহেঁতেন‌। বেগটো ক’ত ৰাখিছে গমেই নাপাওঁ।

জিন্টিয়ে অয়নৰ কাষৰ চেয়াৰত বহি তাৰ কান্ধত হাতৰ কিলাকুটিৰে ভৰ দি কয়- এতিয়াও মাৰাৰ আঁচলতে সোমাই আছ’। Grow Up Baby, এতিয়া বেলেগ কৰবাত হে সোমাই থকাৰ বয়স।

জিন্টিৰ পাৰফিউমৰ ঘ্ৰাণ আহি লাগে অয়নৰ নাকত। লগে লগেই মন মতলীয়া হৈ পৰে তাৰ। অয়নে জিন্টিয়ে গম নোপোৱাকৈ দীঘলকৈ উশাহ এটি লৈ কয়- ক’ত সোমাই থকাৰ বয়স মোৰ?

জিন্টিয়ে অয়নৰ চকুত চকু থৈ কয়- বুদ্ধু কৰবাৰ। আহ পিছফালৰ পুখুৰীৰ পিনলৈ ফুৰিবলৈ যাওঁ। ঢেৰ কথা আছে তোৰ লগত।

অয়নে জিন্টিক অনুসৰণ কৰি লীনা মাহীহঁতৰ পুখুৰীৰ পিনলৈ যাবলৈ ধৰে। দুটামান জোপোহা পাৰ হোৱাৰ পিছতেই চকুত পৰে তাৰ- পুখুৰী পাৰেদি তাৰ মাক ৰতি দেৱী খোজকাঢ়ি আহি আছে। পিছে পিছে অচিনাকী এক পুৰুষ, তাৰ মাকতকৈ বয়সত ভালেখিনি সৰু হব। যিখিনি ঠাইৰ পৰা আহি আছিল তাৰ মাকে, সেই ঠাইখিনি জোপোহাৰে আৱৰা। ইফাল সিফালৰ মানুহে ঠাইকণ দেখাই নাপাব। অৰ্থাৎ বেয়া কাম কৰিবলৈ উৎকৃষ্ট ঠাই। মগজু গৰম হৈ যায় অয়নৰ।

আগে আগে গৈ থকা জিন্টিয়ে পিছফালে উভতি অয়নৰ কাণত মৃদু সুৰেৰে কয়- দেখিলি তোৰ মা যে হেৰাইছিল, বিচাৰি পোৱা নাছিলি, ক’ত গৈছিল?

জিন্টিয়ে যে তাক কটাক্ষ কৰি কথাটো কৈছে বুজি পায় অয়নে। তাৰ মানে? তাৰ মানে তাৰ মাকৰ চৰিত্ৰৰ কথা জিন্টিয়ে জানে? জিন্টিয়ে জনা মানে তো লীনা মাহীহঁতৰ সকলোৱেই জনা?

অয়নে ওচৰত আহি পোৱা তাৰ মাকলৈ চায়- কপাল আৰু ডিঙিত বিন্দু বিন্দু ঘাম।

(আগলৈ)